image description

Σε μία χώρα που μαστίζεται από την οικονομική κρίση και ψάχνει τα βήματα της για ν’ανακάμψει, το ποδόσφαιρο αποτελεί έναν πιστό ακόλουθό της, μπαίνοντας κάθε Κυριακή σε λαιμητόμο, με άγνοια του τι μπορεί να ξημερώσει η επόμενη μέρα!

Καλά λένε ότι ο αθλητισμός, και στην συγκεκριμένη περίπτωση το ποδόσφαιρο, αποτελεί ένα “πορτραίτο” του τι συμβαίνει στην Ελληνική κοινωνία! Ομάδες, που ταλανίζονται από σοβαρά οικονομικά προβλήματα, διοικήσεις που πάνε κι’έρχονται και τα στοιχήματα από νωρίς για το ποιος προπονητής θα μείνει ως το τέλος ή ποιος θ’αποχωρήσει πρώτος.

Σαν να έχει πέσει μία κατάρα στον πάγκο, και οι διοικήσεις τηλεκατευθυνόμενες από μία ανώτερη δύναμη και συνάμα εθελοτυφλώντας, απομακρύνουν πρώτον απ’όλους τον…  προπονητή! Συμφωνώ ότι ο προπονητής είναι “ο μαέστρος που χειρίζεται την ορχήστρα του”, που μετακινεί και στήνει τα πιόνια του, έχοντας πλήρη επίγνωση της κάθε “γκέλας”, αλλά πολλές φορές δεν πρέπει να είναι ο πρώτος δακτυλοδεικτούμενος. Αποτελεί πάντα όμως την εύκολη λύση!

Βρήκαμε και διώξαμε λοιπόν τον υπαίτιο, κοιτάζοντας το δέντρο, μην μπορώντας όμως να διακρίνουμε το… δάσος, όπως λέει και ένα παλιό ρητό. Λες και με την έλευση νέου προπονητή, που κατά μέσο όρο μετράμε δύο με τρεις νέους προπονητές σε πολλές ελληνικές ομάδες κάθε χρόνο, όλα ως δια μαγείας θα λυθούν. Προφανώς ο “νέος” είναι αλλιώς και βγάζει λαγούς από το καπέλο τρόπον τινά!

Αν ρίξουμε “ένα βλέφαρο” στο εξωτερικό μπορούμε να καταλάβουμε τι εννοώ. Σαν να είναι αγαθές εκεί οι διοικήσεις και κρατούν τον ίδιο προπονητή πολλά χρόνια. Και ας μην βλέπουν τίτλους στην αρχή για αρκετό καιρό. Η Manchester United όταν προσέλαβε τον Sir Alex Ferguson, έκανε πολύ καιρό να δει τίτλο, βρισκόμενη μάλιστα και στην όγδοη θέση του πρωταθλήματος κάποια χρονιά. Η Άρσεναλ το ίδιο. Έχει καιρό να δει ένα πρωτάθλημα, αν εξαιρέσουμε το κύπελλο Αγγλίας πέρυσι, αλλά συνεχίζει να έχει τον ίδιο προπονητή, στηρίζοντάς τον. Τι κοινό έχουν όλες αυτές οι ομάδες; Σφιχταγκαλιάζουν τον προπονητή τους, δένοντας τον με μακροχρόνιο συμβόλαιο, διότι ξέρουν ότι επενδύοντας στο μέλλον θα δουν τα επιθυμητά αποτελέσματα.

Στην Ελλάδα; Οι τέσσερις με πέντε πρώτες αγωνιστικές αρκούν για να καταλάβουμε ποιανού η καρέκλα “τρίζει”. Αμέσως μπορούμε να υποθέσουμε ποιος προπονητής θα αποχωρήσει πρώτος. Σαν ένα τηλεπαιχνίδι, δηλαδή. Δεν προλαβαίνει καλά καλά να δείξει το έργο του και την δουλειά του και είναι υποψήφιος προς… αποχώρηση! Πέρυσι οι Ολυμπιακός και ΑΕΚ άλλαξαν μέσα στην χρονιά τρεις προπονητές παρακαλώ!

Είναι εύλογο να αναρωτιέται κάποιος πως γίνεται με αυτό το “φύγε εσύ, έλα εσύ” να δημιουργηθεί ένας ανταγωνιστικός κορμός. Και αυτό ισχύει και για τους παίκτες και το μεταγραφικό παζάρι. Σαν να θέλουμε να δούμε το δέντρο να φυτρώνει, αλλά παράλληλα να κόβουμε τις ρίζες του.

Υπάρχει αρκετή τροφή για σκέψη σε όσα προείπα, αλλά είπαμε, “τα ίδια Παντελάκη μου τα ίδια Παντελή μου”, ετησίως.