image description

Καθήμενος μία από αυτές τις μέρες κοντά στο παράθυρο, παρατηρώντας τις σταγόνες της βροχής να κυλούν αργά και βασανιστικά στο τζάμι, άρχισα να σκέφτομαι πως γίνεται καμιά φορά, τόσο ταχύρυθμα και αμείωτα να έρθει η εσωτερική καταστροφή ενός πολύ ιστορικού σωματείου. Είναι λογικό το μυαλό σας να πάει στον Παναθηναϊκό, αφού αποτελεί ότι πιο επίκαιρο υπάρχει πάνω σε αυτό το κομμάτι, αλλά τα παραδείγματα είναι πολλά και με αφορμή την “κατηφόρα” των πράσινων είναι καλό να συμμαζέψουμε, όσο γίνεται δηλαδή, τα ασυμμάζευτα.

Το να φτάνει τόσο εύκολα και γρήγορα ένα ιστορικό και μεγάλο σωματείο ν’απειλείται με υποβιβασμό ή και διάλυση αν θέλετε καλύτερα, όπως είναι το παράδειγμα του Ηρακλή που θα κάνει καιρό να ξαναβρεί τα πατήματά του, έχουν συντελέσει κάποιοι αστάθμητοι παράγοντες πολύ καιρό πριν. Εμείς πολύ απλά βλέπουμε το αποτέλεσμα στην τελική του ευθεία χωρίς να γνωρίζουμε τόσο τα εσωτερικά κλιμάκια που οδήγησαν σε αυτή την καταστροφή. Συνήθως βέβαια αυτό προέρχεται από διοικητικές αναταραχές που οδηγούν την οικονομία της ομάδας σε δρόμο… ατελέσφορο!

Το αδιέξοδο που βρίσκεται η ομάδα είναι το τελικό “φαίνεσθαι” που περνάει προς τα έξω, με το “είναι” που έχει προηγηθεί ενδότερα, να παραμένει… άγνωστο. Τα παραδείγματα της ΑΕΚ, του Παναθηναϊκού, του Ηρακλή, του Άρη είναι μόνο μερικά των τελευταίων χρόνων, με διοικήσεις που άφησαν την ομάδα στο έλεος του Θεού.

Πως γίνεται μία ομάδα να οδηγηθεί σε αυτό το σημείο;
Δεν είναι και πολύ δύσκολο. Είχα αναφέρει σε προηγούμενο άρθρο μου, πως από τότε που τα πρωταθλήματα έγιναν επαγγελματικά, με τις στοιχηματικές εταιρείες να “σηκώνουν κεφάλι” και οι ομάδες  “εταιρείες”, υποχείρια στους “διευθυντές” τους δηλαδή στις διοικήσεις τους, βάζοντας το “μανατζεριλίκι” προ των πυλών, ήρθε σιγά σιγά η καταστροφή. Δεν είναι δυνατόν δηλαδή να αναμειχθούν τα χρήματα σε οποιοδήποτε κομμάτι της ζωής και να μην έχουμε αρνητικά αποτελέσματα. Παίκτες με συμβόλαια στον “Θεό”, προπονητές ακριβοπληρωμένοι, χορηγοί, δάνεια, μισθοί, υπάλληλοι, είναι μόνο μερικά από τα παραδείγματα στα οποία εμπλέκονται τεράστια ποσά εντός μίας ομάδας, με τον σύλλογο να αποτελεί έρμαιο πολλές φορές των δικαστικών αποφάσεων.

Όταν, παραδείγματος χάρη, το συμβόλαιο ενός παίκτη είναι αρκετά μεγάλο χρηματικά και η διοίκηση δώσει κάποια από τα λεφτά που του αναλογούν, χωρίς να τα καλύψει κατευθείαν, αφήνοντας απλήρωτα αρκετά από τα προβλεπόμενα χρήματα, τότε σιγά σιγά τα χρέη μαζεύονται, με σκεπτικό πάντα τον διακανονισμό για να πληρωθούν στο άμεσο μέλλον. Κάτι το οποίο όπως γνωρίζουμε σπάνια γίνεται. “Σακούλι το σακούλι γεμίζει το φασούλι” που λένε.

Είναι εύλογο, λοιπόν, και σύνηθες, να αναρωτιέται κανείς πως γίνεται μεγάλες και ιστορικές ομάδες να φτάνουν στο χείλος του γκρεμού, δίχως να συγκινείται κανείς. Πως γίνεται να φτάνουν σε αυτό το ακραίο σημείο, δίχως να προνοήσει η διοίκηση, ώστε να αποφευχθεί αυτή η κατάσταση.

Όταν το “εγώ” πολλές φορές και το ατομικό κέρδος, μπαίνουν πάνω από τις ομάδες, με το χρήμα να “γλυκαίνει” ακόμη περισσότερο την κατάσταση, τότε δεν θέλει και πολύ φιλοσοφία…