image description

Σχεδόν ολοκληρώθηκε η πρώτη αγωνιστική στο Παγκόσμιο κύπελλο και δειλά-δειλά βγαίνουν κάποια συμπεράσματα. Ένα από αυτά είναι ότι ως απόλυτο  φαβορί δεν μπορείς να ονομάσεις καμία ομάδα,  ενώ σαν αουτσάιντερ μπορούν να ονομαστούν πολλά αν εξακολουθήσει η εικόνα που είδαμε μέχρι σήμερα.

Καλή ομάδα η Ισπανία, αλλά αρκούσε ο Ρονάλντο, μιας μέτριας Πορτογαλίας,  για  να μην μπορέσει να κερδίσει, αλλά και να κινδυνέψει να ηττηθεί.

Παγκόσμια πρωταθλήτρια η Γερμανία, αλλά το Μεξικό της έδειξε ότι δεν αρκεί το βάρος της φανέλας για να μην ηττηθεί.

Παιχταράδες ο Βραζιλιάνοι, με μοναδικές επιθετικές αρετές,  αλλά αν δεν βοηθήσει η άμυνα και ο Νεϊμάρ δεν σταματήσει να κάνει τον κλόουν κάθε φορά που τον ακουμπάνε, τελικό δεν θα δει.

Καλή η Γαλλία, εξαιρετικό ρόστερ, αλλά χωρίς τον μεγάλο σταρ που θα της έδινε το κάτι  παραπάνω που θα την εκτόξευε. Όσο  για την Αργεντινή… μη Μέσι… μη Αργεντινή, αλλά και με Μέσι δεν πείθει ότι μπορεί για τον τίτλο μιας και η εποχή Μαραντόνα , όπου ένας εναντίον όλων πήρε την κούπα, έχει περάσει ανεπιστρεπτί…. ήταν άλλωστε ποδόσφαιρο του 1986. Ας προκριθεί πρώτα, όμως, γιατί ο όμιλος με Κροατία, Ισλανδία, Νιγηρία δεν είναι και ό,τι το καλύτερο,  και το …ξανασυζητάμε.

Το Βέλγιο, έχει εξαιρετική ενδεκάδα…αλλά είναι το Βέλγιο που όταν πάει για την υπέρβαση…πατάει Delete.

Μόντριτς, Μάτζουκιτς , Ράκιτιτς, είναι όλα τα λεφτά στην Κροατία αλλά δεν νομίζω ότι αρκούν για την υπέρβαση.

H Αγγλία ίσως να αποτελέσει την μεγάλη έκπληξη και από το πουθενά να μιλάει όλος ο κόσμος  μαζί της. Αν το πετύχει σε αυτό το παγκόσμιο με αυτούς τους πολύ καλούς ποδοσφαιριστές που θεωρώ  ότι θα φτάσουν στην μεγάλη τους απόδοση στο ερχόμενο πανευρωπαϊκό, και δεν το πέτυχε  στα προηγούμενα με τις θρυλικές μορφές της… ε, τότε ο Θεός του ποδοσφαίρου είναι παράξενος.

Με αυτή την εικόνα βέβαια μια εκτίμηση είναι ότι η έκπληξη μπορεί να έρθει από οπουδήποτε, από την σκληροτράχηλη και παθιασμένη Ουρουγουάη μέχρι το απίστευτα «έξυπνο» , «δεμένο»  αλλά ακόμη «ανώριμο» Μεξικό  που αν πιστέψει στις  δυνατότητές του μπορεί  να φτάσει ψηλά, και την Ισλανδία που είναι μια υπέροχη συνέχεια από το προηγούμενο Euro και μας ενθουσιάζει.

Ένα άλλο συμπέρασμα είναι ότι ο απόλυτος σταρ αυτού του παγκόσμιου είναι ο Πορτογάλος Ρονάλντο, που όσο κι αν επιμένουν κάποιοι να τον αντιπαθούν ή να τον αμφισβητούν η πραγματικότητα είναι  ότι αυτός έχει τα χαρακτηριστικά του ηγέτη σε παγκόσμιο επίπεδο.

Αυτός που με την Ισπανία, αποφασισμένος να σκοράρει για τρίτη φορά στον αγώνα,  έστησε την μπάλα , μέτρησε τα βήματα του, πήρε τις αναπνοές και εκτέλεσε το φάουλ με τέτοιο τρόπο που έφερε την υπογραφή της ποδοσφαιρικής του μεγαλοφυΐας.

Βλέποντας, στην τηλεόραση, τον τρόπο που προετοίμαζε τον εαυτό του σίγουρα κανείς πραγματικός ποδοσφαιρόφιλος δεν θα ήθελε να αστοχήσει, αλλά και κανείς δεν πίστευε ότι δεν θα σκόραρε . Ήταν πράγματι μαγική εκτέλεση και μόνο ένας λάτρης του …σκάκι θα επέρριπτε ευθύνες στον ανήμπορο να αποσοβήσει το γκολ Ντεχέα

Βέβαια σε κάθε διοργάνωση συνήθως ξεπετάγεται και ένας νέος σταρ, συνήθως σκόρερ που εντυπωσιάζει αλλά … αυτό είναι η έκπληξη.

Ο τίτλος του φαβορί για τον καλύτερο ανήκει δικαιωματικά στον Ρονάλντο.

Εν κατακλείδι, ένα Παγκόσμιο κύπελλο που οι μέχρι τώρα  αποδόσεις των ομάδων, δεν επιτρέπουν καμία πρόβλεψη, μόνο ως εξαιρετικά ενδιαφέρον και απολαυστικό μπορεί να χαρακτηρισθεί και ό,τι καλύτερο στο να το παρακολουθεί κάποιος, μιας και κανένα αποτέλεσμα δεν θα θεωρείται δεδομένο… Τι καλύτερο

Υ.Γ. Το επιπλέον στην διοργάνωση είναι η χρήση του VAR και η γνωριμία του σε παγκόσμιο επίπεδο με τους φιλάθλους. Το σημαντικό είναι ο τρόπος χρήσης του που έγινε από όλους κατανοητή, αλλά και η ταυτόχρονη απομυθοποίηση ή απαξίωση του, εφ όσον είναι  στην κρίση του διαιτητή του αγώνα να ληφθεί υπ όψιν.

Τρανό παράδειγμα και ευτυχώς που έγινε ώστε όλοι να κατανοήσουν ότι δεν είναι δεσμευτικό, ο αγώνας Πορτογαλία-Ισπανία όπου ο διαιτητής το συμβουλεύτηκε, αλλά τελικά κατακύρωσε το γκολ παρότι το VAR έδειξε φάουλ στην έναρξη της φάσης.

Στο Ελληνικό πρωτάθλημα άραγε αν συμβεί κάτι αντίστοιχο, τι θα περιμένει τον διαιτητή που θα τολμήσει να το αγνοήσει και να εμπιστευθεί την κρίση του…;

Του Αλέκου Καρύτσα