Σε μία περίοδο που η Ελλάδα «ανακαλύπτει» ότι οι ποδοσφαιριστές είναι ταλέντα από τα 17 και όχι στα 23 χρόνια και ξαφνικά απαιτεί να παίζουν βασικοί Κωνσταντέλιας, Καρέτσας, Μουζακίτης κ.α. κι επειδή όλοι αντιλαμβάνονται ότι έρχονται τουλάχιστον 10-15 χρόνια που η Εθνική ομάδα μπορεί να είναι σε πολύ υψηλά επίπεδα παίζοντας με παιδιά που έχουν ταλέντο, γερά πνευμόνια και ένα σωστό υπόβαθρο, είναι ο κατάλληλος καιρός να στηρίξουμε και στα Γιάννενα τα δικά μας παιδιά και να τα δούμε να σηκώνουν στις πλάτες τους την ομάδα. Άλλωστε σε λίγους μήνες μπορεί να είναι μονόδρομος κάτι τέτοιο. Αλλά ακόμα κι αν βρεθεί λύση στα διοικητικά, η αξιοποίηση και στήριξη των ομάδων υποδομών είναι εκ των ων ουκ άνευ.
Τα Γιάννενα είχαν και έχουν μεγάλη παραγωγή ταλέντων τα τελευταία χρόνια. Σ’ αυτό βοήθησε πάρα πολύ η παρουσία του ΠΑΣ στα ποδοσφαιρικά «σαλόνια» της Super League, παρά τα στραβά ή τα λάθη που γίνονταν. Τα πρωταθλήματα υποδομών λειτουργούσαν πάντα ως μαγνήτης για όλα τα παιδιά της ευρύτερης περιοχής της Ηπείρου. Κι ένας από τους βασικούς λόγους που πρέπει ο ΠΑΣ Γιάννινα να ξαναγίνει ομάδα Super League είναι να «χτίσει» και πάλι ένα οικοδόμημα στο οποίο τα δικά μας παιδιά θα έχουν μία ευκαιρία να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα.
Δυστυχώς, όμως, η ποδοσφαιρική παρακμή στην οποία εισήλθε ο ΠΑΣ Γιάννινα με τον υποβιβασμό του, αργά ή γρήγορα θα έχει τεράστιο αντίκτυπο στην πόλη, διότι απορροφούσε, είτε από τον ερασιτέχνη είτε από τις άλλες Ακαδημίες, στις τρεις ομάδες Κ15, Κ17 και Κ19 σχεδόν 70-80 παιδιά. Αν ο ΠΑΣ βαρέσει διάλυση το καλοκαίρι, προφανώς δεν θα απορροφούνται πλέον τόσοι πολλοί νεαροί παίκτες από άλλες ομάδες υποδομών της Super League. Είναι κι αυτή μία πτυχή που δεν την έχουν σκεφτεί και ιδιαίτερα όσοι ελαφρά τη καρδία μιλάνε για επανεκκίνηση από τα ερασιτεχνικά. Ο ΠΑΣ πρέπει πάση θυσία να μείνει στις επαγγελματικές κατηγορίες και ας είναι και με πιτσιρικάδες. Άλλωστε το παρόν ήδη «φωνάζει» ότι εκεί βρίσκεται το μέλλον.
Είναι πραγματικά ευτυχής η συγκυρία που στον πάγκο του ΠΑΣ Γιάννινα βρίσκεται αυτή τη στιγμή ο Νίκος Μπαδήμας. Δεν πρόκειται για κάποιον περαστικό που αν πετύχει θα φύγει με την πρώτη ευκαιρία για κάτι καλύτερο, αν δεν πετύχει θα παραμείνει μέσα σ’ αυτήν την αγορά που βάζει τους ίδιους και τους ίδιους προπονητές στις ομάδες της Super League να εναλλάσσονται, όπως στις μουσικές καρέκλες που παίζαμε παιδιά. Είναι ένας άνθρωπος που αγαπάει την ομάδα, κατάλαβε σε τι δύσκολες συνθήκες ήρθε και δήλωσε έτοιμος να αξιοποιήσει ή να βελτιώσει τους παίκτες του. Και το κάνει με μαεστρικό τρόπο, έτσι που και η ομάδα να παίρνει αποτελέσματα και τα παιδιά να παίζουν και να έχουν συμμετοχή στο αποτέλεσμα αυτό.
Είναι, πάντως, μικρό το δείγμα γραφής των 4 επίσημων παιχνιδιών και του ενός φιλικού με τον ΠΑΟΚ Β’ για να αρχίσουμε τους διθυράμβους. Μπορούμε όμως να πούμε ότι υπάρχει κάτι πιο «υγιές» σε σχέση με τους προκατόχους του που ήταν πιο επιρρεπείς σε «χατίρια» και ότι βρήκε την ισορροπία μεταξύ εμπειρίας και νιάτων.
Σε καμία περίπτωση δεν «μπούκωσε» την ομάδα με όλους τους πιτσιρικάδες ταυτόχρονα ούτε από την άλλη μεριά τους κρατούσε για το τελευταίο πεντάλεπτο.
Από εκεί και πέρα, ενώ η δουλειά του Μπαδήμα γίνεται με την προοπτική της επόμενης χρονιάς, στα διοικητικά κάθε μέρα που ξημερώνει μας επιφυλάσσει και μία δυσάρεστη έκπληξη. Τελευταία ήταν τα ban της FIFA, τα οποία τα περιμέναμε ότι θα έρχονταν και γι’ αυτό άλλωστε και οι αδερφοί Χριστοβασίλη ήταν ξεκάθαροι, ότι μόνη περίπτωση αδειοδότησης είναι να βρεθεί επενδυτής ή έστω «συμπαίκτης», γιατί είναι αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ αυτές που πρέπει να πληρωθούν ή να ρυθμιστούν.
Κι αυτά είναι απλά η αρχή, διότι θα ακολουθήσουν κι άλλα. Ως τις 31 Μαρτίου όλοι ελπίζουν να πάρουν κάτι για να υπογράψουν να πάρει αδειοδότηση η ομάδα. Αν δεν πάρουν τίποτα, δεν θα έχουν άλλη επιλογή από την προσφυγή.
Απρόβλεπτο το μέλλον και μακάρι να βρεθεί επιχειρηματίας που να βρει σοβαρούς λόγους να επενδύσει στην ομάδα ή που εν πάση περιπτώσει να έχει κάποιο συναισθηματικό δέσιμο με την Ήπειρο για να ασχοληθεί και να δώσει πάλι μία προοπτική.
