image description

Ο Δημήτρης Τερεζόπουλος που είναι ο νέος τεχνικός διευθυντής της Ακαδημίας του ΠΑΣ Γιάννινα, τόσο σε αυτή στα Γιάννινα όσο και στην Αθήνα, αρθρογραφεί στο prismanews.gr για τον ρόλο του προπονητή στις μικρότερες ηλικιακά ομάδες.

Διαβάστε το σχετικό του άρθρο

Αφήστε τα παιδιά μας….αφήστε τα να βγάλουν ό,τι ταλέντο έχουν……μην τους βάζετε όρια στο παιχνίδι…..οι αλάνες έσβησαν, όπως σβήνουν και άλλα πολλά στη χώρα μας σιγά σιγά.

Σηκώστε ανάστημα, πιστέψτε, βγάλτε νέες ιδέες, μελετήστε, πάρτε ρίσκο, τολμήστε,  μην φοβάστε την ήττα, μάθετε από τα λάθη σας, δώστε χρόνο, μιλήστε αληθινά σε γονείς και παίκτες, διότι μόνο έτσι θα απαλλαγούμε από το αποτέλεσμα, που είναι η καταστροφή των νέων σε ηλικία ποδοσφαιριστών.

Η αλήθεια είναι ότι σε όλους μα όλους, αρέσει η νίκη, αυτό είναι αδιαμφισβήτητο, παγκόσμια. Όμως η νίκη θα μπορέσει να έρθει πιο πολλές φορές, όταν θα υπάρχει η πίστωση χρόνου, όχι μόνο σε εμάς τους προπονητές, αλλά και στα ίδια τα παιδιά.

Θέλουμε να κερδίζουμε είναι γεγονός. Υπάρχει μόνο ένας τρόπος; Δηλαδή βαφτίζουμε έναν ψηλό τερματοφύλακα, έναν ψηλό και δυνατό κεντρικό αμυντικό, έναν ψηλό και γρήγορο κεντρικό επιθετικό και πετύχαμε. Τι πετύχαμε; Μα φυσικά τη νίκη. Μπορεί να το αμφισβητήσει κάποιος αυτό; Δεν είναι έτσι; Μήπως υπάρχει αμφιβολία; Στις μικρές ηλικίες εκτελείται ένα προωθημένο ελεύθερο χτύπημα την μπάλας, παρεμβαίνει ένας από όλους αυτούς τους ψηλούς, πετυχαίνει γκολ, ο ψηλός και δυνατός κεντρικός αμυντικός διώχνει, για να μην δεχτεί γκολ η ομάδα του, κερδίζουμε και όλα καλά. Η τάδε λέει ακαδημία πήρε το τάδε τουρνουά. Και; Μια τρύπα στο νερό κύριοι, πραγματικά και έτσι αποπροσανατολίζουμε τους ίδιους τους γονείς, διότι πιστεύουν ότι αφού η τάδε ακαδημία πήρε το τουρνουά, σίγουρα πραγματοποιεί και εξαιρετική δουλειά.

Δεν είναι όμως έτσι και το γνωρίζουμε όλοι, αλλά δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε, γιατί μας βολεύει. Τι βολεύει; Το εύκολο, το γρήγορο αποτέλεσμα, χωρίς να μαθαίνουμε στα παιδιά μας τα βασικά, που χωρίς αυτά δεν μπορούν να βελτιώσουν το παιχνίδι, αλλά και τον τρόπο σκέψης τους. Το ταλέντο ναι, είναι αλήθεια, θα τα καταφέρει, με τον ανάλογο πάντα χαρακτήρα, κουτσά στραβά. Όλοι οι άλλοι; Στην μοίρα τους; Και τι θεωρείται ταλέντο τελικά; Γνωρίζουμε ή μήπως δεν γνωρίζουμε; Ταλέντο κάποιος μπορεί να χαρακτηρίσει κάποιον που έχει καταπληκτική τεχνική. Φτάνει; Ωραία, έκανε την ντρίπλα φανταστικά. Πήρε μετά την σωστή απόφαση; Όχι; Μήπως δεν είναι τελικά ταλέντο; Προέβλεψε σωστά; Αποφάσισε σωστά; Εκτέλεσε σωστά; Αυτό λοιπόν είναι ταλέντο, αλλά αυτό χωρίς την ανάλογη δική μας δουλειά θα παραμείνει ταλέντο.

Η τεχνική απαραίτητη, διότι χωρίς αυτή δεν γίνεται να φτάσεις σε υψηλό επίπεδο, αλλά πάνω απ’ όλα αυτά, είναι το μυαλό, το ποδοσφαιρικό μυαλό, η ποδοσφαιρική ευφυΐα. Ναι και η δύναμη απαραίτητη, η ταχύτητα επίσης, αλλά χωρίς τα παραπάνω; Αυτά όλα λοιπόν πρέπει να αξιολογούμε και να εργαζόμαστε με πάθος και χωρίς φόβο.

Αυτός ήταν ένας πρόλογος για το παραπάνω θέμα μας.

Ναι έχουμε καλούς αμυντικούς, αυτό έχει φανεί τα τελευταία χρόνια με τους αξιόλογους Έλληνες παίκτες μας, που έχουν κάνει μεγάλη καριέρα και συνεχίζουν να κάνουν σε πρωταθλήματα υψηλού επιπέδου. Με τους άλλους τι γίνεται; Ποιούς άλλους; Τους κεντρώους, τους επιθετικούς, τους πλάγιους σύγχρονους αμυντικούς και επιθετικούς.

Που είναι; Που βρίσκονται; Υπάρχουν; Υπάρχουν. Γιατί δεν εξελίσσονται; Γιατί; Αναρωτιόμαστε εμείς πραγματικά; Αλήθεια; Θέλουμε να την πούμε και να την δούμε κατάματα;

Εάν λοιπόν θέλουμε, τότε και μόνο θα προοδεύσουμε, εμείς οι ίδιοι, οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές μας, οι ομάδες μας, αλλά κυρίως αργότερα με την πάροδο του χρόνου, θα φτάσουμε να βλέπουμε πραγματικά το ποδόσφαιρο ως θέαμα. Ναι κύριοι το ποδόσφαιρο αυτό είναι, θέαμα.

Έτσι θα γεμίσουν τα γήπεδα, όταν υπάρξει θέαμα, όταν υπάρξει ρυθμός, όταν οι ποδοσφαιριστές μας σταματήσουν να εκβιάζουν φάουλ με θεατρινισμούς, όταν οι διαιτητές σφυρίζουν στο παιχνίδι λίγες φορές και πολλά άλλα τα οποία όλοι τα γνωρίζουμε, αφού δεν ανακάλυψα ξαφνικά εγώ την Αμερική, αλλά οι περισσότεροι από εμάς τα φοβόμαστε.

Γιατί; Γιατί δεν εξοικειωνόμαστε με την ήττα. Στις μικρές ηλικίες δεν μας πειράζει. Όταν όμως αυτοί οι παίκτες μας, εκπαιδευτούν σωστά, τότε να είστε σίγουροι ότι η νίκη θα έρχεται τις περισσότερες φορές. Να μάθουμε λοιπόν στα παιδιά μας, την πάσα, την υποδοχή, την ντρίπλα με διάφορους τρόπους, αλλά πάνω απ’ όλα να βελτιώσουμε την σκέψη τους.

Να ρωτήσουμε, να μάθουμε πως γίνεται, να γίνουμε καινοτόμοι αλλά όχι απαραίτητα δογματικοί, να πιστέψουμε πρώτα εμείς γι’ αυτό που εκπαιδεύουμε, να πείσουμε τους ποδοσφαιριστές μας γι’ αυτό, να έχουμε γνώση για αυτό που κάνουμε, δεν αρκούν οι ασκήσεις, δεν αρκεί το κάθε ασκησιολόγιο που μπορεί να έχει ο καθένας από εμάς, διότι άσκηση χωρίς να γνωρίζουμε γιατί την κάνουμε και ποιος είναι ο στόχος της, ποιες θα πρέπει να είναι οι παρατηρήσεις κατά την διάρκειά της, δεν μπορεί να αξιοποιήσει το αποτέλεσμα. Να ρωτάμε λοιπόν, δεν είναι ντροπή, να βρίσκουμε ευκαιρίες για να παρακολουθούμε σεμινάρια, σχολές προπονητών, προπονητές που πιστεύουμε στη δουλειά τους, να μιλάμε μαζί τους, να υπάρχει αλληλεπίδραση, διότι μόνο έτσι θα μεγαλώσουμε το άθλημα.

Και τώρα βαθιά στο θέμα μας. Αναφέρω παραπάνω για θέσεις που υπάρχουν στο ποδόσφαιρο και δεν τις αξιοποιούμε. Πως; Όταν εγώ λέω πάντα στον τερματοφύλακά μου διώξε, μην δίνεις πάσα στους αμυντικούς, να εκτελείς μόνο ελεύθερο χτύπημα, στους κεντρικούς αμυντικούς επίσης σχεδόν τα ίδια, κλείστε, διώξτε μπροστά, μειώνοντας το γήπεδο βέβαια, που το πλάτος από εβδομήντα μέτρα περίπου, το κάνω τριάντα. Γιατί; Γιατί απλά δεν τους έχω μάθει τις αποστάσεις που θα πρέπει να κρατάνε σε μία οργανωμένη επίθεση στο γήπεδο, τις τοποθετήσεις επίσης, βλέποντάς τους να τρέχουν όλοι κοντά στη μπάλα.
Με άλλα λόγια δεν τους δίνω εικόνες, δεν τους προβληματίζω.

Πως; Πως θα αναπτυχθώ έτσι; Μπορώ; Δεν βοηθάω τους αντιπάλους όταν μειώνω τα μέτρα της επίθεσής μου να κερδίσουν πιο εύκολα την μπάλα; Έχουμε αναρωτηθεί; Ναι σίγουρα έχουμε.

Αλλά λέμε άσε μωρέ να είναι κλειστά οι κεντρικοί αμυντικοί, διότι αν χάσουμε την μπάλα θα φάμε γκολ. Ναι να φάμε εκατό γκολ. Πολλά γκολ. Έτσι θα μάθουμε στα παιδιά μας να σκέφτονται στο παιχνίδι, ρισκάροντας πολλές φορές. Θα μου πείτε , δεν το θέλουμε το ρίσκο. Είναι στην κουλτούρα μας. Όχι, το θέλουμε και πρέπει να το πάρουμε.

Γιατί; Γιατί αλλιώς μόνο αμυντικούς μπορεί να βγάζουμε. Διότι ναι, είναι αλήθεια είναι πιο εύκολο να γκρεμίζεις παρά να κτίζεις.

Πάμε λοιπόν να κτίσουμε, να πάρουμε ρίσκα, να αφήσουμε τα παιδιά μας να αυτοσχεδιάσουν, χωρίς να μας ενδιαφέρει το αποτέλεσμα.

Κερδίσαμε φάουλ μακριά από την εστία, αλλά έχουμε την δυνατότητα να πετύχουμε γκολ, γιατί έχουμε τον ανάλογο ποδοσφαιριστή που μπορεί να το καταφέρει και από την άλλη τον ανάλογο τερματοφύλακα που μπορεί να το δεχτεί (κοντός).

Όχι άμεσο χτύπημα για γκολ. Παιχνίδι γρήγορο, εξέλιξη. Κόρνερ με τον ίδιο τρόπο. Η τελευταία αλλαγή μου, τουλάχιστον πριν το εβδομηκοστό πέμπτο λεπτό, αν παίζουμε ενενήντα και αντίστοιχα, αν παίζουμε λιγότερο χρόνο. Πλάγιοι αμυντικοί, ναι πρώτα άμυνα, αλλά να τους μάθουμε και πως πρέπει να βγαίνουν στην επίθεση και όχι να τους καθηλώνουμε πάντα πίσω από την μπάλα.

Κεντρώοι, μεγάλη θέση, μεγάλη ευθύνη, όχι μόνο μηχανάκια, παίκτες που πρέπει να μάθουν να σκέφτονται, παίκτες που πρέπει να ελαχιστοποιούν τα λάθη τους, παίκτες που να τους δίνουμε την δυνατότητα να πάρουν ρίσκο.

Δώστε τους λοιπόν την μπάλα από την άμυνα να την δεχτούν, να την πάρουν με πλάτη, να την χάσουν, να δεχτούμε γκολ, για να τους μάθουμε μετά πως πρέπει να δέχονται την μπάλα, με ποιο τρόπο, που να τους προβληματίζει αυτό, για να μπορούν με την ανάλογη τεχνική και τακτική να την δέχονται με πρόσωπο. Να φάμε πολλά γκολ, πάρα πολλά, δεν πειράζει, γιατί μόνο έτσι θα εξελιχθούν.

Να έχουν όλοι συμμετοχή στο παιχνίδι, με πιο απαραίτητο για την κατοχή της μπάλας τον τερματοφύλακα.

Βάλτε τον στις τεχνικοτακτικές ασκήσεις, passing games, possession games, για να βελτιώσει το παιχνίδι του, τη σκέψη του, να έχει εικόνες, με αποτέλεσμα να έχει αυτοπεποίθηση, για να περνάει η μπάλα από αυτόν και από γραμμή σε γραμμή, μέχρι να φτάσουμε στην επίθεση ορθολογικά.

Να μάθουμε στους πλάγιους επιθετικούς μας, αφού θα έχουν δεχτεί την μπάλα σωστά, να πηγαίνουν στο ένας εναντίον ενός, από το να παλεύουν στην άλλη περίπτωση να διεκδικούν την μπάλα χωρίς τρόπο, σκέψη, χωρίς τίποτα. Να πάει στην ντρίπλα και μία και δύο και πολλές φορές.

Πως θα γίνει αλλιώς καλύτερος; Όλα αυτά λοιπόν και άλλα πολλά θα βελτιώσουν εμάς, τα παιδιά μας, το ελληνικό ποδόσφαιρο, το θέαμα, και τους προπονητές των μεγαλύτερων κατηγοριών, που θα πρέπει να δουλεύουν περισσότερο τακτικά έχοντας ποδοσφαιριστές που μέχρι την ηλικία των δέκα εφτά χρόνων, όλα αυτά να τα κατέχουν και λιγότερο να εκπαιδεύουν όλα τα παραπάνω. Χωρίς φόβο λοιπόν, να ξεκινήσουμε κάποτε, να γίνει η αρχή. Και τελειώνοντας ακολουθείστε το παρακάτω αν το λέει η καρδιά σας, που είχε πει κάποτε κάποιος διάσημος Έλληνας.

“Ποτέ μην ξεκινάς μια δουλειά, μια μάχη, μια ερωτική σχέση, αν ο φόβος της ήττας επισκιάζει την προοπτική της νίκης”.

Όλα αυτά λοιπόν προσπαθούμε να περάσουμε στην ακαδημία μας.

Τα τελευταία τρία χρόνια λοιπόν, γίνεται τεράστια προσπάθεια στην ακαδημία που έχουμε στην Αθήνα, μέσα από αυτές τις διαδικασίες, αφού από την μία διαθέτουμε τις εγκαταστάσεις, (τέσσερα γήπεδα μικρά και μεγαλύτερα) και από την άλλη, αφού υπάρχει η φιλοσοφία αυτή, αλλά και η τεχνογνωσία που μας βρίσκει όλους σύμφωνους, να επεκτείνουμε σιγά σιγά αυτή την προσπάθεια και έξω από τα σύνορα της Αττικής, αλλά και της υπόλοιπης Ελλάδας, στέλνοντας τα παιδιά μας στην πόλη των Ιωαννίνων και στην ομάδα μας φυσικά, για να στελεχώσουν τα τμήματα που διατηρεί η ΠΑΕ και να αποτελέσουν μελλοντικά τα στελέχη της πρώτης ομάδας, με τους περισσότερους Έλληνες από οποιαδήποτε άλλη ομάδα.