Στο ποδόσφαιρο υπάρχουν καταστροφές και θρίαμβοι, κάτι που έχει να κάνει με τα ρόστερ, τους προπονητές, τα οικονομικά μεγέθη, τις επιλογές, τις αποφάσεις, το αν μια ομάδα είναι κορεσμένη από επιτυχίες ή πολύ καινούργια για να βγάλει «χημεία» κ.ο.κ. Και μαζί με όλα αυτά θέλει και αθλητική τύχη, γιατί για να βασιστείς στην ικανότητα σημαίνει ότι πρέπει να συνεργάζεσαι με τους κορυφαίους σε όλους τους τομείς. Το τελευταίο σαφώς είναι πολύ δύσκολο για πρωταθλήματα σαν το ελληνικό, οπότε η τύχη παίζει μεγάλο ρόλο.
Για τον ΠΑΣ Γιάννινα ο τροχός είναι ξεκάθαρα στα κάτω του. Μετά από μία τριετία που πορεύτηκε με σωστό σχεδιασμό, ήρθε η ώρα μιας σκληρής δοκιμασίας αντοχών και νεύρων. Κι αν μέχρι πρόσφατα υπήρχε η δικαιολογία των δύσκολων παιχνιδιών, τώρα οι δικαιολογίες τελείωσαν. Σαφώς μία νέα ομάδα χρειάζεται χρόνο, αλλά ο χρόνος δίνεται όταν η βελτίωση είναι εμφανής. Όταν η μία ήττα είναι χειρότερη από την προηγούμενη, η υπομονή λιγοστεύει.
Δεν πρόκειται να απαξιώσουμε τα όσα δουλεύτηκαν ως σήμερα, γιατί είναι προφανές ότι η ομάδα παλεύει να κάνει κάποια πράγματα στους αγωνιστικούς χώρους. Σίγουρα δεν έχει και αθλητική τύχη. Όταν φτάνεις με τον Παναιτωλικό 4-5 φορές στη μικρή περιοχή και δεν μπορεί κανένας να… φυσήξει την μπάλα να μπει στα δίχτυα και αντ’ αυτού δέχεσαι γκολ σε κάθε φάση του αντιπάλου, υπάρχει σαφώς πρόβλημα.
Ο κ. Στάικος καλείται να δει κατάματα το θέμα της αποτελεσματικότητας στις δύο περιοχές, κάτι που παραδέχτηκε και ο ίδιος στη συνέντευξη τύπου. Όταν λες θα παίξω επιθετικό και ελκυστικό ποδόσφαιρο, αλλά το αποτέλεσμα είναι 4 γκολ ενεργητικό και 13 παθητικό (!!!) δεν γίνεται να μην προβληματιστείς για το αν πρέπει η ομάδα να παίξει 4-3-3.
Άμυνα και ξανά άμυνα να σωθεί η κατηγορία και όταν σωθεί, ας παίξουμε και σύστημα… 1-1-8. Αυτό και ως απάντηση σε όσους οπαδούς δυσανασχετούσαν πέρυσι με τον Μεταξά που έπαιζε αμυντικά και δεν ταίριαζε στη… “φιλοσοφία” τους. Και στο κάτω-κάτω, αν άλλαζε προπονητή ο κ. Χριστοβασίλης, αυτό θα έκανε πρώτο-πρώτο, θα έκανε μία ομάδα πιο compact στην άμυνα, γιατί το επιθετικό ποδόσφαιρο και το θέαμα έρχονται μόνο όταν παίζεις απελευθερωμένα. Και ο ΠΑΣ αυτή τη στιγμή μόνο απελευθερωμένος από το άγχος δεν είναι και δεν θα είναι για καιρό ακόμα.
Για να μην πολυλογούμε, φτάσαμε ακριβώς στο σημείο που δεν θέλαμε και δεν έπρεπε, δηλαδή στο να αρχίσει να μας παίρνει από κάτω. Τα 4 για πλάκα ήταν το πρώτο δείγμα του τι σημαίνει «με παίρνει από κάτω»… Με τον Ατρόμητο επιλέγουμε κατεύθυνση. Ή αντιδράμε σαν πληγωμένο θηρίο που είναι επικίνδυνο να σε κατασπαράξει αν βρεθείς στον δρόμο του ή μοιρολατρικά αποδεχόμαστε την κατάσταση και ελπίζουμε να γίνουμε… Μπαρτσελόνα κατά τον Απρίλιο-Μάιο. Μόνο που ο ΠΑΣ δεν είναι ούτε Ατρόμητος ούτε Τρίπολη ούτε Λαμία ούτε Ιωνικός. Είναι ομάδα με πίεση και με κόσμο. Οι Μπαρτσελόνες του Απριλίου-Μαΐου ξεφυτρώνουν εκεί που δεν υπάρχουν πίεση και απαιτήσεις.
Καθαρά αγωνιστική κριτική στους παίκτες δεν έχει νόημα να κάνουμε σήμερα, γιατί τα μηνύματα του ματς ήταν αντιφατικά. Ο ΠΑΣ πίεζε και δημιουργούσε ευκαιρίες για γκολ, είχε μεγάλη κατοχή μπάλας, άνω του 60%, έπαιξε με υπομονή και την κατάλληλη στιγμή περνούσε τις κάθετες πάσες ή πλαγιοκοπούσε. Αν μέναμε στο 0-0 ή το 1-1 θα λέγαμε ότι η ομάδα ήταν άτυχη, της λείπει η δουλειά στη λεπτομέρεια και ότι οι νίκες θα έρθουν.
Στατιστικά θα κρατούσαμε τις 79 επιθετικές πάσες, ένα από τα μεγαλύτερα νούμερα εδώ και πολλά χρόνια (σ.σ. συνήθως ο ΠΑΣ έχει 20-30 επιθετικές πάσες ανά παιχνίδι), τις 20 του Καραχάλιου και μέχρι εκεί, γιατί στην άμυνα έγινε πανηγύρι! Ήρθαν τρία γκολ από γιόμες και ένα από αντεπίθεση και σκέφτεσαι μήπως πρέπει να ξαναγυρίσουμε να μάθουμε την αλφαβήτα από το Α;
Στην πρώτη γιόμα ο Σόρια δικαιολογείται (;) μόνο αν τυφλώθηκε από τον ήλιο και δεν υπολόγισε που πάει η μπάλα (σ.σ. πόσο έξω πέσαμε που πιστεύαμε ότι θα καλύψει επάξια το κενό του Σάλιακα…). Στη 2η τραβιέται η άμυνα για οφσάιντ, αλλά οριακά καλυπτόταν ο Λάρσον. Στην τρίτη γιόμα ο Μπαγκαλιάνης έχασε την κεφαλιά από τον Κορνέλιους και στο 4ο το τάκλιν του Καραχάλιου στο κέντρο του γηπέδου αντί να στείλει την μπάλα πλάγιο, δίνει πάσα στον Καρέλη, δείγμα του όταν είναι να πάει κάτι πάει στραβά, όλα θα πάνε στραβά.
Προφανώς στην ομάδα θα δουν αυτά τα λάθη, προφανώς θα δουλέψουν να μην ξαναγίνουν, αλλά και το ψυχολογικό κομμάτι από εδώ και πέρα είναι πολύ κρίσιμο. Ίσως το «πειράζει και παραπειράζει» να φανεί αποδοτικότερο από το «δεν πειράζει». Πάμε, λοιπόν, για την αντίδραση του πληγωμένου θηρίου και της μεγάλης ομάδας. Και ο Άρης πέρυσι έφαγε 5 από τον ΠΑΣ, αλλά μετά νίκησε στην Τούμπα. Έτσι είναι το ποδόσφαιρο, όταν το προσεγγίζεις κυνικά, ρεαλιστικά, αλλά και ψύχραιμα. Και μόνο αν ο ΠΑΣ προχωρήσει με τα τρία αυτά χαρακτηριστικά, θα καταφέρει να γυρίσει η… Παναγιά το κουμπί.
