Σ’ έναν αγώνα ζωής ή θανάτου για τον αντίπαλο του, ο ΠΑΣ ΓΙΑΝΝΙΝΑ κέρδισε δίκαια δείχνοντας για πρώτη φορά στο πρωτάθλημα ένα ξεχωριστό πρόσωπο, τόσο σε ποδοσφαιρικό πάθος που επέδειξαν οι ποδοσφαιριστές του όσο και στην ανάπτυξη της ομάδας σε όλη τη διάρκεια του αγώνα.
Έτοιμη ψυχολογικά στο να αντιμετωπίσει τις όποιες αμφισβητήσεις θα υπήρχαν από οποιοδήποτε αποτέλεσμα και οποιαδήποτε απόδοση, οι ποδοσφαιριστές του «Άγιαξ της Ηπείρου» ανταποκρίθηκαν στους ρόλους που τους ανέθεσε ο προπονητής τους και απέδειξαν ότι, εφόσον υπάρχει θέληση και σωστό κοουτσάρισμα, οι αγώνες μπορούν κερδηθούν στο γήπεδο κι όχι να χαθούν από το όποιο …παρασκήνιο…
Ο κόουτς Γεωργουλόπουλος, ένας εξαίρετος τεχνικός που έζησε μεγάλες στιγμές κατά το παρελθόν στα Γιάννινα και δεν έπαψε ποτέ να εκτιμά τόσο τον ΠΑΣ και τους οπαδούς του όσο και την οικογένεια Χριστοβασίλη, έκανε όλα όσα έπρεπε να κάνει ώστε η ομάδα να διατηρήσει το μόνο που της είχε απομείνει. Την αξιοπρέπεια της.
Τι έκανε ο κόουτς;
Κατ’ αρχάς έκλεισε τα αυτιά του στις σειρήνες που έλεγαν διάφορα πριν τον αγώνα για την έκβασή του και στη συνέχεια προετοίμασε ψυχολογικά και αγωνιστικά την ομάδα δίνοντας τη φανέλα σε όσους θεώρησε έτοιμους να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις, ξεκινώντας μάλιστα με δύο νεαρούς, Κύρκος-Πανάγου, που οι Στάικος και Γρηγορίου δεν θεωρούσαν άξιους ούτε καν για να συμπληρώνουν την αποστολή, όπως και τον Σομποτίνσκι.
Και ο μεν Κύρκος γέμισε το κέντρο, κάνοντας πολλή και αθόρυβη δουλειά, ακολουθώντας κατά γράμμα τις εντολές, όπως φάνηκε, του προπονητή του, χωρίς να εντυπωσιάσει μεν ατομικά, αλλά θυμίζοντας με τον τρόπο παιχνιδιού του – κοντινές μπαλιές στο ένα μέτρο, τον Ντομίνγκεθ. Αυτό βοήθησε εξαιρετικά στην ανάπτυξη εφόσον δεν υπήρχαν οι μεγάλες και χωρίς αποτέλεσμα μπαλιές.
Ο δε Πανάγου κράτησε τη θέση του και έδειξε ότι η ομάδα μπορεί να στηρίζεται σε αυτόν για την συνέχειά της. Ο Σομποτσίνσκι δεν μπορεί να πει κανείς ότι διακρίθηκε ιδιαίτερα, όμως κι αυτός στον ρόλο που του ανατέθηκε ανταποκρίθηκε μιας και παρατηρώντας τον Εραμούσμπε να προωθείται, τον βλέπαμε να μένει πιο πίσω και να καλύπτει όπως έπρεπε τη θέση, κάτι που δεν γινόταν στους προηγούμενους αγώνες και στην όποια αντεπίθεση μπορούσε να υπάρξει.
Όσο για τη συνολική διαχείριση του αγώνα, εδώ ο κόουτς βαθμολογείται με άριστα, μιας και έστησε σωστά και διαβασμένη την ομάδα, παρουσίασε για πρώτη φορά φέτος μια κεντρική γραμμή με πολύ καλή ανασταλτική και δημιουργική παρουσία, κάνοντας τις σωστές αλλαγές στους χρόνους που έπρεπε, και μάλιστα να δικαιώνεται και από το αποτέλεσμα, κάτι που δεν είχαμε δει καθ’ όλη την διάρκεια της χρονιάς από τους προκατόχους του.
Αυτό βοήθησε στην καλύτερη παρουσία, τόσο της αμυντικής όσο και της επιθετικής δραστηριότητας, αξιοποιώντας με τον καλύτερο τρόπο τις…επελάσεις του Ροσέρο αλλά και τον ίδιο τον Ροσέρο…
Το συμπέρασμα λοιπόν που μπορεί εύκολα να βγει, είναι ότι ο κόουτς, όχι μόνο έδειξε ότι δεν υστερεί σε κάτι από τους Γρηγορίου, Στάικο, αλλά ο τρόπος σκέψης του είναι σύμφωνα με τη φιλοσοφία και τις αρχές της ομάδας.
Εύκολα πλέον γίνεται αντιληπτό, ότι η διαφορά στον αγώνα με την Κηφισιά, σε σχέση με τους αγώνες της περιόδου, ήταν ο Γεωργουλόπουλος (οι ποδοσφαιριστές παραμένουν οι ίδιοι, η διαχείρισή τους ήταν διαφορετική) και αυτό δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο από τον πρόεδρο, γιατί μόνο τυχαίο δεν ήταν.
Υ.Γ.1: Ορισμένοι κατηγορούν τον ΠΑΣ ότι στον αγώνα με την Κηφισιά έπαιξε και κέρδισε εξυπηρετώντας τα συμφέροντα άλλης ομάδας. Βέβαια, αν έχανε πάλι κάποιοι άλλοι τα ίδια θα έλεγαν. Όμως το να κατηγορείς κάποια ομάδα γιατί κέρδισε, ανεξάρτητα αν αυτό ευνοούσε κάποιους ή άλλους δεν τους ευνοούσε, μόνο σαν αστειότητα μπορεί να εκληφθεί. Αλίμονο αν κατηγορούμε κάποια ομάδα γιατί κέρδισε και να μη ρίχνουμε καμία ευθύνη σε αυτή που …έχασε. Ομάδα για λύπηση «ήθελαν να είναι η Κηφισιά», αλλά θα πρέπει να ευχαριστεί τον ΠΑΣ που δεν της συμπεριφέρθηκε έτσι.
Υ.Γ.2: Σχετικά με την διάδοχη διοικητική κατάσταση. Προς το παρόν, όχι φως, αλλά ούτε καν ούτε πυγολαμπίδα…
Υ.Γ.3: Εν αρχή πρόεδρε… «σκούπα και …φαράσι» και ο νοών νοείτω.
Υ.Γ.4: Ο νέος γυμναστής του ΠΑΣ είναι ο Δημήτρης Χαρίσης, γέννημα θρέμμα Γιαννιώτης, προερχόμενος από τις ακαδημίες του ΠΑΣ και με πολύ καλές γνώσεις. Αποτελεί μια πολύ καλή επένδυση για τον ΠΑΣ, όπως και ο προπονητής τερματοφυλάκων Κώστας Παγανιάς που παρέμεινε μετά την «φυγή» Γρηγορίου. Αναγκαστικές μεν επιλογές, αλλά καλές.
Υ.Γ.4: Οι δηλώσεις του Πετράκη μετά τον αγώνα του Παναιτωλικού με τον Ατρόμητο αναδεικνύουν για μια ακόμη φορά τον εξαιρετικό χαρακτήρα του που δεν διστάζει όποτε του δίνεται η ευκαιρία, ακόμη κι αν βρίσκεται σε ανταγωνιστική ομάδα, να αναφερθεί με τα καλύτερα λόγια για τον ΠΑΣ και να αναγνωρίσει το πόσο ωφέλησε στην καριέρα του η συνεργασία μαζί του. Ό,τι και να γραφτεί για τον άνθρωπο Πετράκη είναι λίγο…
Υ.Γ.5: «Πλημμύρα» ευχαριστιών και αναγνώρισης του μεγαλείου του ΠΑΣ στο διαδίκτυο από τους αντιπάλους και ανταγωνιστές του. Από τη μια δημιουργείται ένα αίσθημα ικανοποίησης, αλλά και από την άλλη το ερώτημα του «ποιος δουλεύει ποιον»…
