image description

Μετά από σχεδόν 100 μέρες συνεργασίας με τον ΠΑΣ Γιάννινα (15/7 ως 21/10), ο Ρενέ Πομς αποτελεί παρελθόν, με το πρόσημο αυτής της συνεργασίας να μην είναι ξεκάθαρα θετικό ή αρνητικό, αφού πρέπει να ληφθούν αρκετοί παράγοντες υπόψη και όχι μόνο οι αριθμοί. Γιατί, αν σταθούμε σ’ αυτούς, οι 5 νίκες, 2 ήττες 1 ισοπαλία σε επίσημα ματς και τα 24-7 τέρματα ακούγονται ικανοποιητικά. Ωστόσο η εικόνα δεν παρέπεμπε σε ομάδα που θα πάλευε για άνοδο.

Ας τα πάρουμε με τη σειρά. Όταν ανακοινώθηκε η πρόσληψη του Πομς, προκάλεσε θετικά σχόλια. Ήταν ένας προπονητής με παραστάσεις υψηλού επιπέδου, έστω κι αν δεν ήταν ο ίδιος πρωταγωνιστής, αλλά βρισκόταν στη σκιά του Μπιέλιτσα όταν τις αποκτούσε, και το κυριότερο, ήταν μία επιλογή, που δεν ήταν από τις συνηθισμένες της κατηγορίας. Άλλωστε αν δει κανείς τις αποχωρήσεις προπονητών των προηγούμενων ημερών είναι σαν το παιχνίδι που παίζαμε παιδιά με τις μουσικές καρέκλες, όπου όλοι φέρνουν γύρω-γύρω και όποιος προλάβει κάθεται. Ένα ατέρμονο φύγε εσύ-έλα εσύ δηλαδή. Αυτός, ήταν το κάτι διαφορετικό.

Το ερώτημα είναι, πότε καλλιεργήθηκαν οι υψηλές προσδοκίες για τον Πομς και πότε διαψεύστηκαν;

Η απάντηση ως προς το πρώτο σκέλος έχει να κάνει με τη δουλειά των πρώτων ημερών, η οποία παρήγαγε ανέλπιστα γρήγορα και ελπιδοφόρα αποτελέσματα. Πήρε μία ομάδα από το μηδέν, όπου σχεδόν οι πάντες πήδαγαν από το τσακισμένο στα βράχια καράβι και την έβαλε στον δρόμο της ανάκαμψης. Ξεκίνησε με κορμό τους Σόρια και Τζίνο, καθιέρωσε ως βασικούς τρεις παίκτες που δεν είχαν «μυρίσει» ενδεκάδα πέρυσι, τους Αθανασίου, Σομποτσίνσκι και Μπεγκάλα, έβαλε και λίγη γερμανική «σάλτσα» με Ρίντερ και Χάινριχ και χωρίς φόβο και δικαιολογίες έριξε στη «φωτιά» και μερικούς πιτσιρικάδες, λέγοντας ότι «εγώ θα τους δουλέψω και θα τους εμπιστευτώ».

Κι εκεί που όλο αυτό έμοιαζε σαν ρίσκο χωρίς καμία ελπίδα επιτυχίας, ξεκινάνε τα φιλικά με Μπίλις, Αιγάλεω και Παναιτωλικό, με την ομάδα να στέκεται αξιοπρεπέστατα. Είναι λογικό, λοιπόν, κάπου εκεί να έρθουν σχόλια του τύπου «αν παίζουμε έτσι χωρίς να έχουν γίνει μεταγραφές και με ερασιτέχνες, φαντάσου τι θα γίνει αν ενισχυθεί η ομάδα».

Κάποια στιγμή ήρθαν και οι μεταγραφές, έστω και καθυστερημένα, κι ενώ εκεί έπρεπε να λυθούν τα χέρια του προπονητή και να δουλέψει plan B, plan C κτλ, εκεί για έναν απροσδιόριστο λόγο όλα τα συστήματα που δοκίμασε, ακόμα και όταν διαπίστωσε το πρόβλημα μετά το Κεραμίδι, τη Νίκη Βόλου και τον Μακεδονικό, κατέληγαν στην ίδια λύση, «δώστε την μπάλα στον Σόρια να κάνει σέντρα στον Μάντζη και τον Σέποβιτς». Η διαχείριση των παιχνιδιών από τον πάγκο δηλαδή, λειτούργησε τελικά ως η διάψευση των υψηλών προσδοκιών.

Δυστυχώς δεν είχε άλλη λύση η διοίκηση από το να τελειώσει τη συνεργασία με τον Αυστριακό, και διευκολύνθηκε αφάνταστα από το γεγονός ότι σχεδόν ταυτόχρονα και ο ίδιος είχε αρχίσει να προετοιμάζεται για την έξοδο, οπότε είχε μεριμνήσει να βρει άλλον σύλλογο να συνεχίσει την καριέρα του.

Πάντως, του δόθηκε η ευκαιρία να ξαναδεί το πρόβλημα του μονοδιάστατου παιχνιδιού. Και η αλήθεια είναι ότι ο Πομς και 4-4-2 έπαιξε και 3-5-2 και 3-4-1-2 και τον Χάινριχ πήγε να κάνει δεκάρι και τον Αθανασίου και τον Νικολιά και τον Πάνο χαφ ή στόπερ και τον Καλέμι εξάρι και τον Κύρκο αριστερό χαφ, αλλά ό,τι κι αν δοκίμασε κάνοντάς μας να πιστεύουμε ότι «ψάχνεται», η ομάδα τον τελευταίο μήνα έναν αυτοματισμό έβγαζε κι αυτός ήταν «η μπάλα στον Σόρια για σέντρα».

Με απλά λόγια, ο σχηματισμός και τα πρόσωπα μπορεί να άλλαζαν, αλλά η φιλοσοφία έμενε ίδια και απαράλλακτη. Κάτι που το έλεγε βέβαια και στις δηλώσεις του. Πολλές φορές είχε πει, ότι δεν παίζει ρόλο το σύστημα, αλλά το τι θες να υπηρετήσεις. Και δυστυχώς αυτό που υπηρετούσε ο Πομς δεν οδηγούσε τον ΠΑΣ, όχι σε γκολ, αλλά ούτε σε ευκαιρία.

Για τον ΠΑΣ Γιάννινα ο Πομς έπρεπε να πετύχει, γιατί ήταν κάτι νέο και φρέσκο, γιατί ήταν μία άλλη πρόταση σε μία κατηγορία που στροφογυρνάνε οι ίδιοι 25-30 προπονητές, γιατί ήταν ένα ολοκληρωμένο και δεμένο επιτελείο με τους συνεργάτες του, γιατί ήταν ένας άνθρωπος που έδειχνε τρομερή όρεξη να δουλέψει με νέα παιδιά, που δεν έδειχνε να φοβάται και να ψάχνει δικαιολογίες στο ποιοι και πότε ήρθαν. Δίχως υπερβολή, τα πήρε όλα πάνω του για τον σχεδιασμό και οι δηλώσεις του το καλοκαίρι δεν αφήνουν κανέναν χώρο να ισχυριστεί αυτός ή κάποιος άλλος κάτι διαφορετικό.

Εν τω μεταξύ, σε όλη τη διάρκεια που δήλωνε ικανοποιημένος απ’ όλα, του γίνονταν συνεχώς οι ίδιες ερωτήσεις για το αν έχει plan B, για το αν χρειάζεται χαφ, για το αν είναι ρίσκο να πάει η ομάδα σε όλο το πρωτάθλημα μ’ έναν μόνο αριστερό μπακ, για το πότε θα γίνουν οι μεταγραφές κτλ. Και σε καμία περίπτωση δεν τον «σταύρωσε» κανένας στην πρώτη στραβή της ομάδας, τόσο στο κύπελλο όσο και στο πρωτάθλημα. Αλλά τελικά οι αντοχές όλων ξεπεράστηκαν, όταν πλέον παγιώθηκε η εικόνα του να παίζει μόνο ένα πράγμα η ομάδα και να μη χρειάζεται ο αντίπαλος να αναλύσει κάτι στα τακτικά της στοιχεία.

Ο Πομς πραγματικά μάς ήταν συμπαθέστατος ως άνθρωπος και αυτό που θέλησε να κάνει στον ΠΑΣ το έκανε με ζήλο και όρεξη. Από εκεί και πέρα ο καθένας έχει τα δικά του κριτήρια να κρίνει αν ήταν νωρίς ή αργά για να φύγε και αν πέτυχε πολλά ή λίγα. Όταν όμως μπαίνει η αμφιβολία, στη διοίκηση καλύτερα να διώχβει κάποιον νωρίς, παρά να είναι αργά και να γίνει ανεπανόρθωτη ζημιά.

Καλή συνέχεια στον κ. Πομς και όσον αφορά τον ΠΑΣ Γιάννινα, το πολύ γρήγορο για τα δεδομένα της οικογένειας Χριστοβασίλη «βελούδινο διαζύγιο» δύο τινά μπορεί να σημαίνει. Πρώτον ότι πιστεύει πολύ σε αυτό το ρόστερ ότι μπορεί να παίξει πολύ καλύτερα, αλλά το αδικούσε η διαχείριση του προπονητή και δεύτερον ότι δεν σκοπεύει να πετάξει λευκή πετσέτα, παρά τα όσα λέγονται για το ποιος έχει σειρά να ανέβει κατηγορία.

Για το ρόστερ, βέβαια, η αλήθεια δεν θα αργήσει να φανεί. Το αν έχει καλούς παίκτες, πόσους καλούς έχει, ποιο σύστημα του ταιριάζει, θα το δούμε από αυτά που θα προσπαθήσει να κάνει ο επόμενος. Σίγουρα, πάντως, η ομάδα μπορεί να παίξει κάτι καλύτερο απ’ αυτό που μας έδειξε ως τώρα στο πρωτάθλημα. Δεν περιμένουμε κάποια εντυπωσιακή μεταμόρφωση, αλλά ποτέ δεν ξέρεις κιόλας…