Η αρχηγός της Εθνικής ομάδας μπάσκετ γυναικών Εβίνα Μάλτση μίλησε στην εκπομπή του Μιχάλη Μερτζιανίδη στη «Λακκούβα» για την μαγική πορεία στο Eurobasket της Τσεχίας, το πώς ήρθε αυτή η επιτυχία και για την τεράστια καριέρα της.
Πως βιώσατε εσείς οι ίδιες όλο αυτό που συνέβη στο Eurobasket;
Ευχαριστούμε τον κόσμο που έστρεψε την προσοχή του σ’ εμάς, ευχαριστούμε τους Έλληνες που ένιωσαν περηφάνια μέσα από εμάς. Και εμείς αυτό ζήσαμε, αυτό νιώσαμε. Μοναδικές στιγμές για εμάς, ξεπεράσαμε τους εαυτούς μας, ξεπεράσαμε τα όριά μας, καταφέραμε κάτι πολύ μεγάλο. Είμαστε πολύ χαρούμενες, τώρα και εμείς ζούμε τον απόηχο όλου αυτού που κάναμε γιατί όσο βρισκόμασταν στην Τσεχία είχαμε συνεχείς αγώνες και δεν μπορέσαμε να αντιληφθούμε ακριβώς τι έχει συμβεί πίσω στην Ελλάδα. Είμαστε όλες πολύ χαρούμενες.
Η επιτυχία δεν ήρθε ξαφνικά. Είναι ένα μακρύ ταξίδι που κάνατε με φιλικά, με την προετοιμασία και πολλά άλλα. Εμείς είδαμε το τελείωμα αυτού του ταξιδιού. Πότε πιστέψατε πως μπορούσατε να κάνετε το παραπάνω βήμα;
Η Εθνική ομάδα υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει. Γίνετε μια δουλειά πάρα πολλά χρόνια. Ξεκινήσαμε 18 Μαΐου, κάναμε πάρα πολύ δυνατές προπονήσεις, δουλέψαμε πάρα πολύ. Αυτή η ομάδα είχε απώλειες και «προβλήματα», οπότε για να καλύψουμε τις αδυναμίες μας έπρεπε να δουλέψουμε παραπάνω. Δώσαμε μια σειρά αγώνων σε φιλικό επίπεδο μέσα στην προετοιμασία μας, γίναμε ομάδα, γιατί παρόλο που είμαστε κάποιες παλιές, στην ουσία ήμασταν καινούργια ομάδα αυτό το διάστημα. Καινούργια άτομα μέσα, καινούργια φιλοσοφία. Δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε ότι θα βάλουμε στόχο την τετράδα. Δεν ξεκινήσαμε έτσι, ξεκινήσαμε με πρώτο στόχο να περάσουμε τον όμιλο κάνοντας μια νίκη και μάλιστα είχαμε στοχεύσει στην Σλοβενία, δεν τολμούσαμε να στοχεύσουμε στην Σερβία και τη Γαλλία. Κάναμε κάτι έξω από τις δυνατότητές μας, έξω από τις προσδοκίες μας. Το ξαναλέω γιατί έτσι είναι. Πιστέψαμε μόνο όταν ήρθε το ματς με την Τουρκία που ήταν το διά ταύτα. Δηλαδή εμείς παίζαμε για να περάσουμε στην τετράδα, όμως και πάλι δεν είπαμε είμαστε έτοιμες να μπούμε στην τετράδα. Είπαμε ότι εμείς παίζουμε σήμερα το μπάσκετ που παίζουμε, αυτό που δουλεύουμε ένα μήνα τώρα, δεν έχουμε άγχος εμείς, το έχουν οι Τούρκοι και αν δεν περάσουμε στην τετράδα συνεχίζουμε γιατί οι θέσεις 5-6 δίνουν εισιτήριο στο Παγκόσμιο και αυτό θέλαμε να κάνουμε. Οπότε, ουσιαστικά το πιστέψαμε και εμείς ότι περάσαμε μετά το τέλος του παιχνιδιού που το αποτέλεσμα ήταν υπέρ μας.
Λένε ότι οι παρέες γράφουν ιστορία και φαίνεται πως είστε πολύ καλή παρέα; Είναι αλήθεια αυτό;
Αυτό είναι κάτι που και εγώ πιστεύω ακράδαντα. Οι παρέες γράφουν ιστορία. Στα ομαδικά αθλήματα αν δεν έχει καλό κλίμα, αν δεν είσαι ένας για όλους και όλοι για έναν, αν δεν αποδέχεσαι τον διπλανό σου, αν δεν το πονάς, αν δεν περνάς καλά δεν θα πετύχεις. Όταν σε ένα μήνα είσαι κλεισμένος σε ξενοδοχεία, φουλ πρόγραμμα προπονήσεων, με την κούραση, αν δεν περνάς καλά είναι αδύνατο να φέρεις μια επιτυχία.
Τι ζήλεψες από αυτά που είδες στο εξωτερικό;
Κατ’ αρχήν να πω ότι είναι μεγάλη μου χαρά που πέρα από τους δικούς μου κόπους, τα δικά μου όνειρα καταφέρνω να δικαιώσω πάρα πολύ κόσμο. Θέλω να πω ότι είναι τεράστια χαρά μου που καταφέρνω να δικαιώσω όλους τους μαθητές, προπονητές, παράγοντες, ανθρώπους που συνεργάστηκα μαζί τους όταν ήμουν μικρή, αλλά και τα επόμενα χρόνια που μεσολάβησαν, που πίστεψαν σε μένα, που οραματίστηκαν μέσα από μένα, που ονειρεύτηκαν μέσα από μένα. Θέλω να δηλώσω τόσο χαρούμενη για αυτούς τους ανθρώπους, παίρνω την αγάπη τους και εγώ με τη σειρά μου θέλω να τους δώσω ένα μεγάλο ευχαριστώ που μου δώσανε και αυτοί τις ευκαιρίες να παίξω, να συνεργαστώ μαζί τους. Ηταν κάτι που ήθελα να αναφέρω. Οσον αφορά την ερώτηση είναι πολλά. Στο εξωτερικό υπάρχει μια μεγαλύτερη οργάνωση όσον αφορά το γυναικείο μπάσκετ, γιατί το αντρικό μας δεν πάει καθόλου πίσω. Η αναγνωρισιμότητα, οι συνθήκες κάτω από τις οποίες δουλεύεις και αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό κομμάτι, η νοοτροπία, η αντιμετώπιση σαν επαγγελματίας και όχι σαν ερασιτέχνης. Η μη απαξίωση, γιατί στην Ελλάδα υπάρχει πολύ απαξίωση για τη γυναίκα αθλήτρια και τη γυναίκα μπασκεμπολίστρια. Η έλλειψη κονδυλίων για να μπορέσει το γυναικείο μπάσκετ να περάσει σε άλλη μοίρα. Όλα αυτά.
Απ’ όλα όσα έχεις πετύχει στο μπάσκετ είσαι ευχαριστημένοι ή θέλεις να βάλεις και κερασάκια στην τούρτα;
Το μπάσκετ είναι η ζωή μου και επηρεάζει όλους τους υπόλοιπους τομείς της ζωής μου. Αρνούμαι πεισματικά να αποσυρθώ, αλλά πλέον είναι θέμα Θεού και μόνο, γιατί το σώμα μου και ένας τραυματισμός είναι οι μόνοι λόγοι που θα με έκαναν να σταματήσω. Εχω ζήσει πάρα πολύ μεγάλες στιγμές, είμαι πολύ ευγνώμων για τις στιγμές που έχω ζήσει μέσα από το μπάσκετ. Θεωρώ τον εαυτό μου ευλογημένο και περισσότερο φέτος, που στο comeback μου στην Εθνική καταφέραμε κάτι τόσο μεγάλο και σε προσωπικό επίπεδο που κατάφερα να το ευχαριστηθώ άλλη μια φορά γιατί δεν είναι μόνο αυτά που βλέπει ο κόσμος, είναι και άλλες στιγμές. Κρατάω πολύ σημαντικές στιγμές από την αθλητική μου ζωή, δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια, οι περισσότερες από αυτές που έχω ζήσει είναι με την Εθνική ομάδα. Και αυτές με σειρά προτεραιότητας είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην Αθήνα το 2004, η 5η θέση στο Πανευρωπαϊκό το 2009 και φυσικά το φετινό που ξεπέρασε κάθε προσδοκία και πήραμε το εισιτήριο για το παγκόσμιο που εύχομαι να με έχει ο Θεός καλά για να συμμετάσχω.
Αγωνιστικά φάνηκε πως τα είχατε δώσει όλα και ξεμείνατε από δυνάμεις στον ημιτελικό και τον μικρό τελικό. Ισχύει αυτό;
Θα πω μια κουβέντα που πολύς κόσμος μπορεί να μην καταλάβει, αλλά πρέπει ο κόσμος να μπει στην διαδικασία να το καταλάβει. Εμείς κερδίσαμε το πρώτο μας μετάλλιο όταν κερδίσαμε την Ρωσία, το δεύτερο όταν κερδίσαμε την Τουρκία, χωρίς να θέλω να υποτιμήσω τη νίκη μας επί της Σερβίας. Μιλάμε για ομάδες που είναι Ολυμπιονίκες, πρωταθλήτριες Ευρώπης, χρόνια ολόκληρα στη ζώνη των μεταλλίων. Εμείς είμαστε μια ομάδα που ερχόμασταν από την 9η-12η θέση, ξεπεράσαμε τους εαυτούς μας, ξεπεράσαμε τις δυνατότητές μας και είναι τεράστια επιτυχία που μπήκαμε στη ζώνη των μεταλλίων. Οσο και να φανεί περίεργο στον κόσμο, δεν μπορούσαμε. Τα βάλαμε με τη Γαλλία που είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης επί σειρά ετών.
Πως αντιμετωπίζεις τον ρατσισμό που υπάρχει για το γυναικείο μπάσκετ;
Καταρχήν δεν θα υπάρχει αντρικό και γυναικείο μπάσκετ. Υπάρχει μπάσκετ στο οποίο είναι άντρες και γυναίκες μαζί. Αθλητές είναι οι άντρες, αθλήτριες είναι και οι γυναίκες. Όση ώρα κάνουν προπόνηση οι άντρες κάνουμε και εμείς. Και τις ώρες προπόνησης και το είδος προπόνησης. Δεν είναι ότι εμείς δεν κάνουμε βάρη, δεν τρέχουμε ή ότι δεν κάνουμε δυο ώρες προπονήσεις. Είναι το ίδιο. Αυτό που στερείται το γυναικείο μπάσκετ είναι ότι οι άντρες παίζουν από το στεφάνι ενώ οι γυναίκες κάτω. Οποιοσδήποτε παρακολουθήσει μπάσκετ υψηλού επιπέδου σίγουρα δεν θα απογοητευτεί από αυτό που θα δει. Νομίζω ο κόσμος πήρε κάποια δείγματα. Ο ρατσισμός στο γυναικείο μπάσκετ είναι περισσότερο ελληνικό στοιχείο. Στο εξωτερικό δεν είναι έτσι. Στο εξωτερικό σέβονται απόλυτα τον αθλητή είτε είναι γυναίκα είτε είναι άντρας, υπάρχει μεγαλύτερη αναγνώριση και δεν θα ακούσεις κανέναν να λέει «πως παίζουν μπάσκετ οι γυναίκες»; Εξ ου πως στο εξωτερικό σε πολλές χώρες το μπάσκετ είναι επαγγελματικό. Στην Ελλάδα έχουμε άλλη νοοτροπία, είναι διαφορετικά τα πράγματα.
Πότε θα σταματήσεις;
Όταν δεν αντέχει άλλο το σώμα μου. Δεν είναι στο χέρι μου, είναι στο χέρι του Θεού πόσο θα αντέξει το σώμα μου. Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς μπάσκετ. Απλά, δεν μπορώ.
