Το super-fm.gr δημοσιεύει άρθρο του αναγνώστη μας, Βαγγέλη Θεοδωράκη
Αν αντικαταστήσει κανείς τη λέξη παπάς με τη λέξη ευθύνη θα καταλάβει που ακριβώς αποσκοπεί ο τίτλος αυτός. Θα καταλάβει τι διαδραματίζεται την εποχή αυτή στα μυαλά των φιλάθλων και των υπευθύνων του ηπειρωτικού συλλόγου. Σχεδόν 2,5 μήνες μετά την επίσημη έναρξη και θα καταλάβει ότι αυτό που συμβαίνει – φέτος σε πολύ πιο πρώιμο στάδιο, μιας και τις προηγούμενες χρονιές οι αποκαρδιωτικές εμφανίσεις άρχιζαν κατά βάση τον μήνα Φλεβάρη – είναι ένας μύλος. Μύλος ευθυνών. Μύλος ακόμα και στον τρόπο παιχνιδιού της ομάδας. Αλλά σε θέματα τεχνικής φύσεως, ως μη ειδικοί, λίγα πράγματα μπορούμε να πούμε με ασφάλεια. Μόνο γενικές, «καφενειακές» παρατηρήσεις σχετικά με το ποιος πρέπει να παίζει και ποιος όχι, ποιος παίζει καλύτερα και ποιος όχι, ποιο σύστημα, δήθεν, αποδίδει καλύτερα και ποιο όχι.
Και επειδή ακριβώς οι παρατηρήσεις αυτές είναι ατελείωτες και στερούνται ασφαλών συμπερασμάτων, η συζήτηση στρέφεται απευθείας, με τους εσωτερικούς της αυτοματισμούς, στις ευθύνες. «Φταίνε ο Πετράκης και το «κοουτσάρισμα». «Φταίνε ο Πετράκης και οι επιλογές του». «Θέλει να αποχωρήσει ο Πετράκης και ακολουθεί την γνωστή συνταγή: «αφήνω την ομάδα στο έλεος του Θεού μέχρι να το πάρει απόφαση η διοίκηση να με απομακρύνει μαζί με την γλυκύτατη αποζημίωση». Ή αλλιώς «φταίει η ίδια η διοίκηση και ο Πρόεδρος».
Μεσούσης, σχεδόν, της χρονιάς τέτοια ερωτήματα δεν μπορούν να απαντηθούν. Καθημερινή μοιρολατρία για το πολυπόθητο «δεκάρι» που ποτέ δεν ήρθε δεν οδηγεί πουθενά. Αν έγιναν λάθη στον σχεδιασμό; Αυτό μέχρι στιγμής κάνει «μπαμ». Αλλά ούτε η μεμψιμοιρία οδηγεί πουθενά, ούτε το παιχνίδι της ομάδας στον αυτόματο πιλότο, ούτε τα πειράματα της απελπισίας. Εδώ βέβαια μπαίνει ένας αστερίσκος, μιας και οι απουσίες λόγω τραυματισμών συνεχίζουν επί εβδομαδιαίας βάσεως να προκαλούν πονοκέφαλο στον κόουτς.
Πάντως, αντικειμενικά, το «κοντράστ» γεγονότων και συναισθημάτων είναι το λιγότερο απογοητευτικό. Τον Ιούλιο του 2016 οι «Ζωσιμάδες» άνοιξαν για να φιλοξενήσουν το πρώτο ευρωπαϊκό παιχνίδι της ομάδας. Τρία χρόνια μετά ο ΠΑΣ Γιάννινα παλεύει, όπως όλα δείχνουν, να σώσει την κατηγορία. Και τώρα τι κάνουμε, κύριοι; Τρία χρόνια πριν έμοιαζε αδιανόητο. Κι’ όμως, με 7 βαθμούς σε 9 παιχνίδια δεν μπορούμε να μιλάμε για άλλη αξίωση πέραν της παραμονής. Που και αυτή τα προηγούμενα χρόνια, σχεδόν στο ίδιο χρονικό σημείο του πρωταθλήματος, θεωρούταν δεδομένη. Τώρα όμως κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί κάτι τέτοιο.
Μεσσίες και σωτήρια «δεκάρια» δεν υφίστανται σε τούτο το επίπεδο. Δουλειά και κατάθεση ψυχής έστω και την έσχατη στιγμή. Άλλωστε τίποτα δεν τελείωσε ακόμα. Όπως πολύ σωστά σημείωσε ο κόουτς Πετράκης την Κυριακή, για όλους δύσκολα είναι. Ενδεχόμενη αλλαγή προπονητή περισσότερο θα αποτελέσει περαιτέρω ώθηση προς τον γκρεμό παρά αφορμή για αφύπνιση. Εκτός φυσικά και αν το επιθυμεί ο ίδιος. Και δω πρέπει να τοποθετηθεί αστερίσκος. Παρότι η πεπατημένη που συνήθως ακολουθείται είναι η απόλυση, δεν μπορεί να ισχύσει το ίδιο και για τον Ρεθυμνιώτη τεχνικό. Είναι εξαιρετικά ειδική περίπτωση. Πέντε χρόνια σε μια ομάδα που δεν φημιζόταν για τη σταθερότητα στις επιλογές των προπονητών, το λες και άθλο.
Την ώρα της κρίσης, τα λάθη και τις παραλείψεις τα χρεώνονται όλοι, συλλήβδην. Διοίκηση, προπονητής, παίχτες. Οι ίδιοι επωμίζονται και το βάρος να βρουν τη λύση. Και ο κόσμος όπως πάντα 12ος παίχτης. Ή ακόμα και 6ος και 7ος παίχτης όταν κάποιοι δυσκολεύονται να σηκώσουν το βάρος της φανέλας με τον ταύρο στην καρδιά. Δεν είναι και άλλη η μοίρα του κόσμου. Πολλοί στις χαρές, όλοι μαζί στις πίκρες.
Καταλήγοντας, ίσως θα ‘πρεπε να τονισθεί κάτι ακόμα αξιοσημείωτο. Ο κόουτς Πετράκης κάθε αγωνιστική κλείνοντας τις συνεντεύξεις του αναφέρει ότι έχει πίστη στην ομάδα και ότι.. «στο τέλος πάντα αποδίδεται το δίκαιο». Μακάρι, μονάχα, η κατάφωρη αδικία που τα τελευταία χρόνια διαπράττει η ίδια διοίκηση σε βάρος των δυνατοτήτων της ομάδας, ο εκνευριστικός κυνισμός της διοίκησης και η άδικη υποτίμηση της προσπάθειας του προπονητή να μην επιστραφούν με το χειρότερο τρόπο. Στη ζωή όλα εδώ πληρώνονται. Μακάρι, όμως, πέρα από τη διοίκηση, να μην κόψει και η ίδια η πραγματικότητα τα φτερά της ομάδας. Μακάρι όταν έρθει η ώρα να γίνει ο λογαριασμός, οι Γιαννιώτες φίλαθλοι να μην μετράνε μόνο «σπασμένα».
Του αναγνώστη μας Βαγγέλη Θεοδωράκη
