Με τον ΠΑΣ Γιάννινα να έχει πετύχει και μαθηματικά την παραμονή του στην κατηγορία και την τελευταία αγωνιστική με τον Λεβαδειακό να είναι απλά διαδικαστική, ήδη γίνεται κι ένας πρώτος απολογισμός από πλευράς φιλάθλων για τη σεζόν που πέρασε. Ακόμα και ο Θανάσης Στάικος αισθάνθηκε την ανάγκη να πει απολογιστικά δυο πράγματα, διευκρινίζοντας ότι το ξέσπασμα χαράς των παικτών του δεν είχε να κάνει με την παραμονή αυτή καθαυτή, αλλά ξεκάθαρα με τις δυσκολίες που κατάφεραν να ξεπεράσουν στη διάρκεια της χρονιάς.
Πολύ σωστά πρόσθεσε ο κόουτς, ότι ο οργανισμός «ΠΑΣ Γιάννινα» δεν πανηγυρίζει υπερβολικά μία παραμονή. Δεν είναι αυτό το επίπεδο που ταιριάζει σ’ αυτήν την ομάδα με όσα πέτυχε την 15ετία Χριστοβασίλη.
Σίγουρα, όμως, δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε και με όσους μιλάνε για μία αποτυχημένη χρονιά που σώθηκε από τύχη στις τελευταίες αγωνιστικές. Όχι, ο ΠΑΣ δεν σώθηκε από τύχη. Από τύχη σώθηκε ο Παναιτωλικός που κατέρρευσε στον Β’ γύρο ή που έκανε 5 ήττες και 1 ισοπαλία στα πλέι άουτ και ουσιαστικά σώθηκε από τα αποτελέσματα των άλλων και όχι από τη δική του υπεροχή. Αυτό, ναι, είναι τύχη.
Το να κάνεις όμως ανατροπή στην ανατροπή στον Παναιτωλικό στο χρονικό σημείο που έγινε αυτό ή το να παίρνεις διπλό μέσα στο… «ηφαίστειο» της Νίκαιας, δεν είναι τύχη. Το να κερδίζεις την ΑΕΚ του «διαστημικού» ποδοσφαίρου, να ισοφαρίζεις τον Ολυμπιακό από 0-2 σε 2-2, το να παίρνεις ισοπαλία από τον ΠΑΟΚ και να χάνεις στο 95’ από τον Παναθηναϊκό, δεν ήταν τύχη. Το να μαζεύεις 12 βαθμούς από ματς που βρέθηκες πίσω στο σκορ, δεν ήταν θέμα τύχης. Κάτι έχεις κάνει για να φτάσεις σ’ αυτά τα αποτελέσματα, δεν έπαιρνε ο Θεός τη μπάλα και την εμφάνιζε στα αντίπαλα δίχτυα.
Για να μην ξεχάσουμε κι αυτά που ξέραμε, λοιπόν, δεν είναι όλα αυτά από τύχη. Είναι μέταλλο, είναι ψυχή, είναι δουλειά, είναι το οικογενειακό κλίμα, είναι η θερμή υποστήριξη από τον κόσμο, είναι οι διορθωτικές κινήσεις, ασχέτως αν η ομάδα για 4 αγωνιστικές μάς έκανε να αμφιβάλλουμε, μήπως έχασε τον εαυτό της.
Κι επειδή θυμόμαστε ποιοι συνέβαλαν στη σωτηρία της ομάδας και ποιοι είχαν ουσιαστικό βοηθητικό ρόλο όταν έρχονταν από τον πάγκο, είναι φανερό και ποιος μπορεί να είναι ο κορμός της επόμενης σεζόν, αλλά και ποιοι δεν κολλάνε.
Ας το αφήσουν λοιπόν κάποιοι το «τροπάριο», ότι πρέπει να πεταχτούν τα πάντα για να ξαναφτιαχτεί ομάδα από το μηδέν. Έγινε πέρυσι το πείραμα και πέρασε ένα εξάμηνο για να δούμε «φως». Κι αν δεν ήταν η διακοπή του Μουντιάλ, ίσως να μη διορθωνόταν τίποτα.
Με όπλο τη γνώση, λοιπόν, του τι πήγε φέτος στραβά, υπάρχουν απαιτήσεις για το καλοκαίρι, ώστε να γίνουν επιλογές μηδαμινού ρίσκου που θα πλαισιώσουν όσους έδειξαν ότι έχουν τις ικανότητες και τα… «καρύδια», γιατί μπάλα δεν παίζουν μόνο τα συστήματα, αλλά και η καρδιά…
