Η ήττα του ΠΑΣ Γιάννινα από τον Καμπανιακό είναι άλλη μια επιβεβαίωση του ότι το πρόβλημά του δεν είναι μόνο οικονομικό, αλλά και αγωνιστικό, εφόσον αδυνατεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της κατηγορίας. Και αυτό πλέον είναι φανερό ότι οφείλεται στο ότι ομάδα δεν στήθηκε με πρωτεύοντα στόχο τον πρωταθλητισμό ή έστω τη διατήρησή της στην κατηγορία, αλλά για την συμμετοχή της σε αυτή κι όπου βγει… αν βγει.
Φυσικά, δεδομένων των συνθηκών, κανένας δεν μπορεί να κατηγορηθεί γι’ αυτό, αλλά απεναντίας …να επαινεθεί. Δημιουργήθηκαν όμως προσδοκίες που ως φαίνεται δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν και όσο κι αν ο κόσμος το επιθυμεί, δείχνει αδύνατο. Η απογοήτευση λοιπόν είναι μεγάλη και ο κίνδυνος να απομακρυνθεί ο κόσμος, προ των …πυλών.
Για να είμαστε ειλικρινείς. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο ΠΑΣ βρίσκεται σε αυτή την δυσχερή κατάσταση, όμως είναι πρώτη φορά στην σύγχρονη ιστορία του, που υπάρχει τόσο μεγάλη στήριξη και κινητοποίηση των φιλάθλων αλλά και σε σύνολο των επιχειρηματιών της πόλης, για την ενίσχυση του με όλους τους δυνατούς τρόπους και συνεχόμενα. Όπως δείχνει η κατάσταση αυτή η κινητοποίηση δεν είναι αρκετή, όμως πραγματοποιήθηκε. Σίγουρα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη όμως δεν είναι και η μικρότερη. Σίγουρα θα μπορούσε να έχουν ενισχύσει οικονομικά κάποιοι περισσότερο, όμως ενίσχυσαν. Άλλωστε σε κανέναν δεν μπορείς να επιβάλεις που θα δώσει τα χρήματα του ή πόσα θα δώσει ούτε να τον κατηγορήσεις γιατί δεν έδωσε όσα πιστεύεις ότι θα μπορούσε περισσότερα, και το κυριότερο να στιγματίσεις ανθρώπους ή επιχειρήσεις γιατί δεν ενίσχυσαν τον ΠΑΣ, ενώ οι ίδιοι μπορεί την ίδια στιγμή να έχουν ενισχύσει κοινωφελείς σκοπούς ή να μην ενδιαφέρονται γενικότερα για το ποδόσφαιρο και αυτό δεν είναι οπωσδήποτε κακό.
Είναι δε φανερό, παρότι φάνηκε ότι υπήρξε διάθεση, φιλότιμο και συναίσθημα, η έλλειψη γνώσης και εμπειρίας που στήθηκε η ομάδα έκτακτης ανάγκης το καλοκαίρι, όμως για τους οπαδούς, για την φανέλα και την υστεροφημία του ΠΑΣ δεν δικαιολογούνται ήττες με κατεβασμένα τα χέρια, από την στιγμή που συμμετέχει σε οποιοδήποτε πρωτάθλημα, όσα προβλήματα και αν υπάρχουν, από ομάδες του βεληνεκούς Νέστου ή Καμπανιακού, που θεωρούν δικαιολογημένα ορόσημο στην ιστορία τους τις νίκες επί του ΠΑΣ.
Αυτό είναι το ποδόσφαιρο, αυτή είναι η νοοτροπία όσων ασχολούνται με αυτό. Όποιος δεν την αποδέχεται δεν μπορεί να είναι μέρος του.
Επίσης, ο κόσμος είχε πειστεί ότι αν και άργησε να δημιουργηθεί η ομάδα, θα έφτανε έστω και καθυστερημένα στο επιθυμητό επίπεδο, όπου τουλάχιστον θα πάλευε με αξιώσεις την παραμονή της. Αυτό έλεγε ο Σιόντης, αυτό έλεγε ο Κούστας, αυτό λέγαμε όλοι, αυτό θέλαμε να πιστεύουμε όλοι… Τελικά ίσως κάναμε λάθος όλοι!… Και το ερώτημα πλέον του «τι μέλλει γενέσθαι» είναι επιτακτική ανάγκη να απαντηθεί.
Εδώ αυτός που έχει το «καρπούζι και το μαχαίρι»” πρέπει να ξεκαθαρίσει τις αντοχές του και να πάρει αποφάσεις, ακόμη κι αν είναι επώδυνες, είτε για την ομάδα είτε ακόμη και για τον ίδιο. Η βοήθεια που μπορεί να έχει είναι πλέον μετρήσιμη και δεν αρκεί, έστω κι αν ο κόσμος συνεχίζει να ανταποκρίνεται στις εκκλήσεις βοήθειας και συνεχώς επιχειρήσεις ανακοινώνονται ότι βοηθούν. Ο ίδιος από μόνος του με την υπάρχουσα στήριξη, αρκεί;… Πρέπει άμεσα να δοθεί απάντηση και ανάλογα να πράξει όσο υπάρχει καιρός ακόμη. Γιατί πρέπει πρωτίστως όσοι αποτελούν την ομάδα να μην αισθάνονται αβεβαιότητα για την ύπαρξη της, που αυτός είναι σοβαρός λόγος για να επηρεάζεται και η απόδοση τους εφόσον κλονίζεται η εμπιστοσύνη τους.
Το «μπαίνω μπροστά και ακολουθήστε» με θα πρέπει να αντικατασταθεί, εφόσον υπάρχει δυνατότητα, από το «είμαι μπροστά και συνεχίζω με όσους με ακολουθούν» . Οτιδήποτε άλλο θα είναι «παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του».
Επίσης το «ας έρθει να αναλάβει άλλος», δεν έχει νόημα γιατί απλά δεν υπάρχει άλλος!
Υ.Γ.1: Οι νέες αποδοκιμασίες, αυτή την φορά μετά την ήττα από τον Καμπανιακό, σε τίποτε δεν βοηθούν, όπως δεν βοήθησαν και μετά την ήττα από την Καρδίτσα. Κανείς ποδοσφαιριστής δεν μπορεί να αποδώσει καλύτερα επειδή αποδοκιμάσθηκε. Περισσότερο αγχώνεται. Αυτούς τους παίχτες έχει η ομάδα, με αυτούς υποχρεούται να βγάλει το πρωτάθλημα. Η μόνη αλλαγή που μπορεί να βελτιώσει την εμφάνισή τους είναι η προσθήκη κάποιων έμπειρων και ποιοτικών ποδοσφαιριστών που θα συμπαρασύρουν και αυτούς με την απόδοσή τους στην βελτίωση τους, μήπως και καταφέρουν το «θαύμα» της σωτηρίας.
Υ.Γ.2: Ο Γκούμας ζήτησε συγνώμη εμφανώς ταραγμένος. Δεν υπήρχε λόγος, ειδικά αυτός να το κάνει, γιατί δεν έκανε κάτι που δεν έπρεπε στον αγώνα, απεναντίας ήδη έχει κάνει πολλά για την ομάδα. Πρέπει να γνωρίζει όμως ότι τα τελευταία τρία χρόνια οι συγνώμες που έχουν ακουστεί προς τους φιλάθλους, αν ήταν βαθμοί, ο ΠΑΣ θα έπαιρνε πρωτάθλημα! Να σωθεί η ομάδα είναι το ζητούμενο και τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει μια συγνώμη…
Υ.Γ.3: Όλα τα δίκια έχει ο Σιόντης όταν δηλώνει επανειλημμένα, με τις μακροσκελείς του ανακοινώσεις, πως το ψυχολογικό και οικονομικό βάρος είναι αβάσταχτο και θα παραιτηθεί αν δεν τον βοηθήσουν, κάνοντας έκκληση στους μεγαλοεπιχειρηματίες της πόλης, ενώ ένας επιπλέον λόγος γι’ αυτή του τη θέση, της παραιτήσεώς του, είναι και ο ηθικός. Συγχρόνως με αυτή την δήλωση του όμως απευθύνεται και στους φιλάθλους, μικροεπιχειρηματίες της πόλης, στους ποδοσφαιριστές, στο team, στους υπαλλήλους και σε όλους γενικά που ανήκουν στην «κοινωνί»” του ΠΑΣ, που έχουν στηρίξει την ομολογουμένως μεγάλη του προσπάθεια. Εδώ, όμως, ο ηθικός λόγος δεν συνάδει με την παραίτηση, καθότι η στήριξη όλων εξακολουθεί να συνεχίζεται χωρίς τον όρο της παρουσίας των «μεγάλων». Αλλά εφόσον βέβαια υπάρχει και θέμα αξιοπρέπειας, τότε η όποια απόφαση του είναι σεβαστή και αδιαπραγμάτευτη.
Θα πρέπει φυσικά να δοθεί μια πειστική εξήγηση σε όσους θα θελήσουν να διεκδικήσουν τα δεδουλευμένα τους ή τους διακανονισμούς, ώστε να μην προστεθεί ένα ακόμη χρέος, γιατί όλοι αυτοί δεν ήρθαν, καλώς ή κακώς, με τον όρο να ενισχύσουν την ομάδα οι μεγαλοεπιχειρηματίες της πόλης… εκτός κι αν ήρθαν.
Αν η παραίτηση συνεπάγεται και διάλυση, δυστυχώς οι μόνοι πραγματικά ζημιωμένοι είναι οι οπαδοί, οι μικροεπιχειρηματίες και προπάντων Ο ΠΑΣ Γιάννινα της πόλης. Τότε… δυστυχώς αποτύχαμε, δικαιολογημένα αλλά αποτύχαμε και πλέον δεν θα απομένει να περιμένουμε τίποτε πέραν των αναμνήσεων.
