image description

Είναι πολλές οι φορές που κάθε ομάδα έφτασε σε κάποιο τέλμα. Είτε οικονομικό είτε αγωνιστικό. Πότε την πλήρωνε ο προπονητής και πότε ο πρόεδρος. “Την πλήρωνε”, ναι! Από που; Από την… κερκίδα. Στο στόχαστρο είτε ο ένας είτε ο άλλος, διότι πάντα αμφότεροι ήταν δαχτυλοδιχτούμενοι ως οι μοναδικοί υπαίτιοι της κακής κατάστασης. Και δεν είναι μόνο οπαδική η οντότητα που “θέλει” να περνούν οι αποφάσεις από τα χέρια της, αλλά και… φίλαθλη.

Κάθε ομάδα θα πρέπει να έχει αρχή, μέση και τέλος. Μία οργάνωση βρε αδερφέ. Ξεκινώντας από τον ιθύνων νου πρόεδρο και συνεχίζοντας στον αμέσως επόμενο “στρατιώτη” προπονητή. Αυτά τα δύο συστατικά στοιχεία για να μπορεί να ορθοποδήσει στο γήπεδο, έχοντας ως απόληξη το καύσιμο που τροφοδοτείται στους ποδοσφαιριστές. Από την μία το “χρηματικό” (πρόεδρος) και από την άλλη το “ψυχολογικό” (προπονητής). Πάντα και παντού ανέκαθεν!

Αν γίνονταν εκλογές για την ανάδειξη προέδρου ή προπονητή, και το αποτέλεσμα αυτών αφηνόταν στο έλεος του κόσμου, τότε στην “κάλπη” θα βρίσκονταν για λογαριασμό των προπονητών από Χατζάρα μέχρι Μουρίνιο και από την μεριά των προέδρων από Κούγια μέχρι και… Πέρεθ. Όταν η οπτική της κερκίδας μπαίνει στο μικροσκόπιο τότε τα αποτελέσματα είναι συνήθως αρνητικά. Ποτέ δεν ήμασταν της νοοτροπίας να “τον αφήσουμε λίγο καιρό να δούμε τι θα καταφέρει”, αλλά του “γρήγορα αλλιώς αποχώρηση”. Κάτι που δεν απέχει και πολύ από την ελληνική πραγματικότητα και τις δημοτικές εκλογές ή τις ευρωεκλογές, ανά περιοχή, και την επιθυμία τους.

Είτε το προπονητικό είτε το διοικητικό πόστο, λοιπόν, μπαίνει σε λαιμητόμο κάθε εβδομάδα και οι κριτές είναι αρκετά αυστηροί. Σπάνια ήμασταν της υπομονής και αυτό φαίνεται διαχρονικά με το “φύγε εσύ έλα εσύ” σε κάθε ομάδα πανελλαδικά. Είναι χλωμό να δούμε πρόεδρο ή προπονητή να μακροημερεύει σε κάποια ομάδα. Εκ των έσω οι αποφάσεις είναι πάντα ειλημμένες είτε αρέσει αυτό είτε όχι στον κόσμο. Αλλά οι αντιδράσεις δεν αργούν να φανούν στο γήπεδο. Τα δυσνόητα σινιάλα και οι λεγόμενες “γιούχες”, με τα συνθήματα να συνοδεύουν αυτή την πολύ ωραία ατμόσφαιρα, είναι η στιγμή της απόλυτης… παγωμάρας. Οι παίκτες είναι και αυτοί που επηρεάζονται συχνά, ως άνθρωποι πάνω απ’ όλα που δεν ξέρουν τι τους ξημερώνει, με την δουλειά τους να μην είναι ποτέ εξασφαλισμένη.

Υπάρχουν μεγάλες Ευρωπαϊκές ομάδες που έχουν εμπλεκόμενους στα διοικητικά τους, και σε μεγάλο βαθμό μάλιστα, τους ίδιους τους τους οπαδούς και φιλάθλους, με τις αποφάσεις να λαμβάνονται από κοινού με την διοίκηση. Αλλά για να φτάσουμε εκεί υπήρξε τεράστια υπομονή, και πολυετής επένδυση σε προπονητές και προέδρους. Οι ευκαιρίες που δόθηκαν στους ιδίους, και ας μην ήταν θεμιτά τα πρώτα δείγματα.

Κανείς δεν θέλει να βλέπει την ομάδα του σε “κατηφόρα”, αλλά όσο προπονητές και πρόεδροι “ανακατεύονται” σαν τραπουλόχαρτα, τότε προκοπή δύσκολα θα δούμε. Είμαι “της ευκαιρίας” και το υποστηρίζω φανατικά, επειδή σε βάθος χρόνου θα φανεί το μεν καλό ή δε κακό της επένδυσης. Όταν όμως οι αλλαγές στα πόστα είναι αστραπιαίες τότε σίγουρα δε βλέπουμε αποτέλεσμα. Με αυτή την “ζαλάδα” του πήγαινε-έλα πως να αντικατοπτριστεί η αλήθεια της υπόθεσης. “Είναι σαν να ταξιδεύει κάποιος αρκετές ώρες με το αεροπλάνο και μετά την αποβίβαση και το τζετ λακ να του ζητήσεις να συγκεντρωθεί σε κάτι πολύ σημαντικό. Λες και δεν είναι κουρασμένος, και το πρώτο πράγμα που σκέφτεται είναι να ξαποστάσει.” Ανθρωπίνως αδύνατο!

Το “προλεταριάτο” που σε πολλά μυαλά είναι προ των πυλών, είναι κομματάκι δύσκολο στην Ελλάδα. Για να υποστηριχθεί θα πρέπει ο κόσμος να πηγαίνει μαζικά στο γήπεδο από Πλατανιά και Λεβαδειακό μέχρι Ρεάλ και Μπαρτσελόνα. Να στηρίζει την ομάδα οικονομικά και να έχει υπομονή. Κάνοντας βέβαια τον συνήγορο του διαβόλου θα πρέπει να υπάρξει και διοικητική ώθηση. Διότι εν έτη 2017 δεν γίνεται οι τιμές των εισιτηρίων να πλησιάζουν τιμές θερμοκρασίας καλοκαιριού. Είναι λογικό σαν εικόνα να αποτελεί το κάτι αποκρουστικό για τον φίλαθλο ή οπαδό και η προτίμηση να στρέφεται στην πιο κοντινή και οικονομική καφετέρια.

Ο καθημερινός άνθρωπος, απ’έξω, είναι το μόνο εύκολο να λογοκρίνει και να “δείχνει” ποιος και τι φταίει. Ο ίδιος που μέσα σε μία βραδιά τον Θεό τον μεταμορφώνει σε.. “δαίμονα”. Ο “φραγκάτος” και με τις ώρες προσηλωμένος με την ομάδα πρόεδρος, γίνεται ο “τσιγκούνης” και “τζάμπα ευεργέτης” του “μπλα μπλα” και μόνο εκεί. Ο προπονητής από “επίγειος” σωτήρας, γίνεται ο χειρότερος άνθρωπος του γηπέδου. Λες και μ’ ένα ραβδάκι όλα παίρνουν την τροπή που θέλει ο καθένας. Αλλά δίχως υπομονή δε γίνεται τίποτα. Δίχως υπομονή και υποστήριξη! Αλλά είπαμε, άλλη κουλτούρα, άλλη νοοτροπία.